Saturday 31 May 2014

Ollie 27 november 2000 - 30 mei 2014

30 mei 2014

Gisteren hebben wij afscheid genomen van onze  aller liefste, geweldige Ollie. Al een tijd ging het steeds wat minder, en ik wist dat er niet nog meer vanaf kon. We genoten samen nog van alle kleine fijne zo belangrijke momenten. Ik wist dat het eindig was, en dat was ook redelijkerwijs 'acceptabel' na zo'n fijn leven samen. En toch, wat valt het zwaar. 
Niet op het moment van beslissen, overigens. Dat was Ol's moment en hij verdiende het zo.

Ol's laatste loopje

Ol liep extra moeilijk die ochtend, was onrustig en aan het trillen. Hij werd weer rustig toen ik bij hem op de grond ging zitten midden in de keuken, benen wijd, hem naar me toe getrokken. Hoofd op mijn dijbeen, zijn ene oog keek mij aan. Zo trouw, zo donker bruin, zo mijn Ollie. Maar ik zag er iets in, dat ik tot nog toe niet gezien had. Hij was moe. Hij zoog de rust die ik hem gaf op.

Op weg naar het water

Zo tegen mij aan op de grond, werd hij rustig. En ik wistt dat we er nu waren; het moment waarop ik wachtte, al weken; het ging allemaal nog net, maar er moest geen streepje meer vanaf gaan. En precies dat was nu gebeurd. Zonder het van mij gehoord te hebben, vroeg Joris
zich ook af of het zo nog wel verder kon, moest. Na samen overlegd te hebben en heb ik onze dierenarts gebeld. Onze lieve Eva zou hier rond het middaguur zijn.

Ol in zijn element

Ollie en zijn kleindochter Jazz en ik, zijn een laatste rondje gaan maken. Met de dummie, natuurlijk, Ol’s grote trofee. Zo min mogelijk lopen, zo snel mogelijk te water. In zijn kanaal. Terwijl ik de dummie omhoog hield, keek hij met zoveel vuur, zoveel passie; zijn dummie, zoals altijd was hij de jonge krachtige Ollie. De Ol die wil gaan! Onhandig plonsde hij te water, zoals we het de laatste maanden van hem gewend zijn. Maar het vuur, de passie, die gloeit nog. Zijn laatste apporteer rondjes  in zijn kanaal. Ere rondjes voor een machtige, geweldige labrador persoonlijkheid. Een extra bak met vlees, wat snacks en een schaaltje melk, want van pap en melk hield hij zo heel bijzonder. Onze grootste, aller aller oudste pup.

Dummie en vlees

Daarna heb ik hem geĆÆnstalleerd op zijn plek op het terras, bij de stokroos. Samen, met Joris, zijn dochter Janet, zoon Tessel, kleindochter Jazz en Rosie hebben we gewacht, genoten, gevoeld. Hoe dit de laatste uurtjes, minuten, waren van onze Ol, terwijl de zon steeds meer ging schijnen.

Met zoon en dochter

Dat nooit meer iets hetzelfde zou zijn zonder hem, wisten we allemaal. Dat hij recht had op zijn rust, wisten we ook. Rust zonder zoeken naar mij, zonder moeizame stappen, zonder niet meer omhoog of omlaag kunnen komen. Zonder pijn.

Samen

Ik lag bij hem, wang aan wang en hij bleef me zoeken. Wat rusteloos, verdwaald. Hoofd op mijn hoofd, wang aan wang. Samen. Een kwartier voordat Eva verscheen aan ons hek, had hij zijn rust gevonden. Hij sliep en keek wel op naar zijn Eva, maar bleef dicht tegen mij aan liggen. De stuwband was verdwenen uit de tas van Eva en zo kon ik hem helpen, ook bij dit aller laatste stapje; naar zijn reis naar rust en pijnloos lijf. Ol vloog uit met de zon op zijn mooie zwarte bol, volkomen ontspannen en rustig.

Stoere krijger, tot het laatst

Hij was heel snel vertrokken. Ik heb bij hem gelegen, en de hondjes hebben allen afscheid van hem genomen. Snuffel snuffel; sommigen moesten wel tot 3 keer terug komen, anderen, zoals Cato en Jazz en Tessel, wisten meteen genoeg. Daar lag hij, onze Ol. Vader van zoveel geliefde kinderen, makker van elk roedel-lid hier @ Wishstone. Trouwe vriend van Joris en van mij. Mijn kanjer, mijn Grote brok Liefde, mijn Vertrouwen.



Ol heeft jaren geleden al zijn vertrouwen op mij ingezet. Ik was zijn rots, zijn alles. Al jaren zocht hij mij, blafte hij als hij mij niet kon ontwaren. Maar altijd al was ik zijn Poolster, zijn kompas. En daardoor was hij ook het mijne. Het is een voorrecht om erg geliefd te zijn, en misschien is het nodig zijn, het zijn grote vertrouwen zijn, nog wel een groter voorrecht.

2011

Ollie is geboren in Yorkshire bij een gerenommeerde kennel (Mardas). Hij zou worden geƫxporteerd naar de Verenigde Staten. Maar het was 2000; ten tijden van de gekke koeien ziekte. Hij zou de VS niet ingekomen zijn, en bleef dus bij zijn fokster, die dol op hem was en hen bacon en patatoes voerde. Tonnetje rond schijnt hij geweest te zijn, toen hij naar Nederland gehaald is. Een vrolijke lieve pup van ruim zes maanden oud. Hij kwam terecht in Drenthe, en fungeerde tot zijn 6e als dekreu. Wij hebben zoon Tessel en dochter Janet van hem, en zoveel dierbare laabs zijn zijn kinderen.

Ol met dummie en friends, 2013

Met twee gescheurde kruisbanden was hij erg geblesseerd en mochten wij hem opnemen op zijn zesde. Daarmee was zijn leven als dekreu voorbij. Het was tijd voor Ollie zelf met heel veel quality time. Na zijn operatie gingen we naar hydro-therapie; voor Ol was het het einde! Hij is zelf dol enthousiast een keer in het zwembad gesprongen, terwijl het nog afgedekt was…

Ol bij Anja, 2014

Wat was hij dankbaar, tot in elke vezel van zijn wezen. En wat genoot hij! Ol was de dankbaarste hond die ik ooit gekend heb. Dankbaar en gelukkig, niets meer en niets minder dan een bonk liefde. Hij heeft in zijn lange leven van 13,5 jaar en 3 dagen nog nooit een streek uit gehaald. Hij was geen watje; hij was je makker. Het was altijd SAMEN.

Ol met dummie en Plato, 2013

Wat hebben we samen genoten. In Elspeet, bij mijn ouders, op Schiermonnikoog met Joris, Bren en Tessel, in Groningen in het Stadspark en in Frankrijk. Ol hield voor alles van water. Slootjes in het Stadspark, hoe vies ook, kanalen, meren, de zee. Kieskeurig is hij nooit geweest. Water, daar moet je IN! En bij voorkeur met een dummie of bal.

Ol, Tessel en Plato, mei 2014


Ol was het leven, helemaal vol. Tot de rand. Iedereen hield van Ol. Ik heb niet anders meegemaakt. Jong, oud, honden schuw of honden vriend. Ol heeft zoveel harten veroverd en van zovelen liefde gekregen. Wat moet ik zonder je, liefste Ol?  Jij was net zo sterk mijn kompas, als ik het jouwe. Jouw vragende ogen op mij gericht; je gaf me richting. Hoe doe ik dat nu zonder jou…?

mei 2014

Hij had mij nodig, nodig zoals niemand mij ooit nodig heeft gehad. Wat mis ik mijn lieve jongen, met zijn zachte oog en vragende blik. Wat een pit had hij, wat een kracht, fysiek en mentaal. Hij wilde nog steeds, maar het was niet meer genoeg. Dat vond ik, dat vonden wij. We hebben hem zijn rust en pijnloosheid gegeven.

mei 2014

Liefste Ol, jij liet mij zien hoe groots en warm de labrador werkelijk is. Jouw liefde is zo onmeetbaar… Ik mis die, en vooral mis ik jou. Het was zo fijn om steeds meer voor je te mogen gaan zorgen.  Wat gun ik, gunnen wij, je je rust en het los zijn van je stramme lijf. 

Ik houd van je, kanjer, ik hield van je die eerste keer in 2004 dat ik je zag. Ik zag je kracht maar vooral ook je gevoeligheid. En wat bof ik, boffen wij, dat we zo van je hebben kunnen en mogen genieten. Het was een voorrecht om jouw baas, jouw mens, jouw helper te zijn.

Ollie en LouLou, zomer 2013

Dank je wel voor alles, alles. Voor je kinderen en kleinkinderen, voor je vriendschap, voor je enthousiasme en trouw, voor je onvoorwaardelijkheid. Voor je power, in de kracht van je leven. Voor je zachtheid. Voor je kwetsbaarheid, die met de jaren steeds zichtbaarder werd, maar er altijd al was. Voor jou. Voor alles wat je ooit was en ooit werd. Dank je voor je vriendschap. Voor het delen van de laatste uren, zelfs de laatste seconden. Dank je wel. Voor jou. Ollie, Ollebol, mijn liefste Ol. Mijn Knolletje.

zomer 2013

Ik heb je in je graf gedragen en zachtjes neergelegd. Maar levendig blijf je in mijn hart en ziel. Alle herinneringen trekken aan mij voorbij. Vanaf jouw derde jaar ken ik je. Wat een voorrecht om jouw alles te mogen worden.
Dank je wel Ollie, namens ons allemaal hier; jouw familie en roedel.


M'n aller liefste Olletje, Mardas Midnight Black, you shine forever. Ik houd van je, voor altijd. En jij blijft. Always.


Monday 5 May 2014

The Chubbies at Fat Camp

In moeders kielzog

Zes weken zijn ze nu, en 6 kg of zwaarder, richting de 7… Ze groeien zo goed, dat ik met de porties ben gaan minderen. Dikke tonnetjes zijn het, die, wanneer ze op hun rug liggen, bijna niet meer overeind kunnen komen. Meet the Chubbies:

Big and Beautiful

Big and Beautiful

Big and Beautiful

Big and Beautiful

Vooral net na een maaltijd, zien ze er koddig uit: dikke bolletjes die zich nog maar moeizaam voorwaarts kunnen bewegen… Het moet niet gekker worden.
De zes van Baguette zijn Hollands Glorie ten top!

Dat bedoel ik: Chubby

Easy does it


Relaxen kunnen ze!

Dus… Ze zijn sinds afgelopen vrijdag op Fat Camp. Je weet wel, die vakanties voor kinderen met overgewicht, waar ze in de zomervakanties worden afgetraind en afgeslankt.
Ze krijgen geen 4 maaltijden meer, maar 3. En daar waren ze het de eerste dag, afgelopen vrijdag, beslist niet mee eens. Dit zijn wel de makkelijkste, relaxte en zoetste pups ooit: op het terras voor de eerste keer; OK. In de bench voor de eerste nacht; No problem, geen kik gaven ze.

Nog een groepstukje

Maar… Sla een maaltijd over en ze komen in verzet en georganiseerd protest! Een echt opstootje was het, in de ren. Half 12 betekent ons Dejeuner! NU! Wat begon als wat gemopper, groeide uit tot boos verontwaardigd fel gekef toen er nog altijd niets werd geserveerd een half uur later. Ze hebben dus toch wel pit en grenzen, deze zes lieverdjes! Gelukkig wel!

Alweer hond in de pot...

Inmiddels hebben ze zich bij de mindering van hun geliefde Carnibest neergelegd. En sinds dit weekend vertoeven ze ook gedeeltelijk in de grote ren, waar meer bewegingsruimte is. Niet dat die nou overmatig benut wordt. Lekker een beetje graven in het zand en dan zelf tevreden in de zelf gemaakte kuil neerstrijken, dat is heerlijk. Of rollen door het gras. Of lekker samen slapen op de vlonder. Vooral niet teveel pupievet verbranden…

De chubbies houden siesta

Met Bisou en LouLou spelen, of met z’n allen tante Bibi beklimmen, die op haar rug ligt met haar vier poten de lucht in. Achter oom Tessel is terug van zijn logeer partij en inmiddels suiker oom van het stel. Een paar jaar geleden moest Tessel nog niet zoveel van pups hebben, maar nu, bijna 10 jaar oud en gecastreerd, ligt ook hij met zijn grote lijf onderste boven te spelen met het nageslacht.


Judo at Fat Camp: De zwaargewichten

En natuurlijk wordt er ook nog lekker een slokje melk gesnoept bij mams, die nu lichter is dan haar zes pups samen… Baguette poetst haar kinderen nog steeds, en gaat van tijd tot tijd even na of iedereen aanwezig is; van de ene naar de andere pup gaat ze, snuffelend met onderzoekende blik. Ze speelt ook veel met ze en voelt zich duidelijk de koning te rijk met haar zes kleine tien tonnertjes. Het liefste ligt ze tussen ze in, spelend of slapend. Ze mogen in haar oren bijten, aan haar wangen hangen, ze mogen alles! En Baguette geniet minstens zo van de interactie als haar dikkertjes. Het is een mooi contrast: witte en zeer slanke mams (ondanks de grote hoeveelheden voedsel die ze dagelijks tot zich neemt, maar ze voedt nog steeds en alles gaat naar de 'babies') temidden van haar git zwarte en zeer goed doorvoede pups...

Dolle pret met (en voor) moeder Baguette

Zorgzaam mamaatje

Samen ontdekken ze de wereld

De zon schijnt, de merels zingen. Fat Camp is zo slecht nog niet. Het is hier eerder La Vie en Rose, zelfs met een maaltijd minder…
Behalve eetverslaafd, zijn het ook zeer propere pups. Wanneer ze moeten poepen, slaken ze alarm terwijl ze naarstig heen en weer lopen achter het hek van de ren. Ze willen eruit! Ze willen hun kampement schoonhouden. Met de sociale hygiene is het dus goed gesteld.

De chubbies op rantsoen

Morgen komt de dierenarts de pups onderzoeken en hun eerste enting geven. Ze is hier stevige pups gewend, ze heeft zelf een grote broer van deze kleintjes (een broer van Plato, uit het eerste nest van Baguette en Louis), maar deze kleintjes spannen de kroon: zo zwaar waren ze met zes weken nog niet eerder. 

Snuffel stage