Saturday 21 December 2013

Kiss & Ride

We are LOVE

Vandaag was het hier "kiss and ride"... Drie pups vlogen er uit op een dag. Zo doen we het nooit, maar de timing is perfect; iedereen heeft kerstvakantie, iedereen is thuis. Helemaal tijd voor de lang verwachtte pup dus, met z'n allen.

Still ONE

Ze zijn er klaar voor. Cato is nog erg toegewijd en beschermend, maar die hele hongerige club van acht is haar ook teveel als ze gretig en vurig zijn. Ze hangen aan haar tepels met hun volledige gebit en hun 6,5 tot 8 kilo's... Meer geniet ze wanneer haar babies loom zijn en knuffelig. Dan ligt ze er graag bij, liefkoost ze en speelt met ze.
Wij zijn er klaar voor. want zij zijn er klaar voor.  Zo werkt het echt! Gaan we ze missen?? Absoluut. Kunnen ze verder naar de volgende fase?? Absoluut.
De 8 weken met pups zijn een constante en heel snelle opeenvolging van fases. Je hebt net door waar ze zijn, en ze zijn alweer een station verder. Het is een grote lange korte roes. Van geluk en liefde en dankbaarheid.

Geloof het maar, geloof het maar, alles wat ze vertellen is waar
en nooit zal ik iets mooiers horen...

Vanmorgen in alle vroegte liep ik met vijf van onze volwassen honden over de akkers. De wind koud, de lucht nat van vocht. De honden blij. En ik was ook blij. Positief geladen. Goede energie. Omdat het vandaag de dag was. Omdat ze vandaag 8 weken geleden geboren werden. En nu alweer grote gezonde reuzen zijn! Niets is vanzelfsprekend, en zeker dit niet. Leven is en blijft een wonder. een kwetsbaar kado.
Ik kan het. Weer! Ik ben toch weer klaar voor de verhuizing van onze bebies. Omdat zij er klaar voor zijn. Omdat ik zo van ze genoten heb acht weken 'buiten' Cato en daarvoor in haar. Omdat ik voel dat ik overstroom van dankbaarheid en geluk, denkend aan de afgelopen 3 maanden.

We belong together. But are ready to part...

Ons hangbuikzwijntje Cato. De zwarte vlek die zij heeft voortgebracht. En hoe die zwarte vlek steeds meer verweven geraakt is met nieuwe patronen, eigen lijntjes.
Ze zijn al lang niet meer alleen de acht van Cato. Ze hebben elk eigen families, eigen geschiedenissen, eigen toekomsten. Ze zijn alle 8 zo gewenst. Zo nodig. Zo geliefd.

Escher: oude en nieuwe patronen. Alles hangt samen

Al weken komen hun families hier, knuffelen, genieten, afscheid nemen. Nu is het tijd om de rollen om te draaien; wij gaan afscheid nemen, wij zwaaien ze uit. Omdat zij er klaar voor zijn, Cato het kan, en mensen groot en klein zo emotioneel geladen zijn juist vandaag, om hun pup op te halen. Hun families worden groter. Hun huizen hariger. Zanderiger. En nog liefdevoller...

Samen de pups wegen, met Wouter

Het is een voorrecht om te kunnen doen wat ik wil doen, op de manier waarop ik het wil doen, gesteund door Joris. Samen zijn wij Wishstone. Samen zijn wij de basis. En ik weet inmiddels dat die basis sterk en rotsvast is, dat onze pups het kunnen buiten deze geboortegrond. Met hun fijne mensen. Wij hebben genoten. Ik heb genoten van elke minuut van elke dag. Dit J-nest van Cato en Louis was een feest! De enige smet zit op de bevalling, die halverwege toch een keizersnede werd. Maar het ging voorspoedig, Cato genas voorspoedig, de pups hadden nergens last van. En dus was het juist een leerzame mooie ervaring; niet perfect en toch perfect.

Jeeeeh!!! Snack time!!!

Ze groeiden en groeiden van 0,5 kg tot 7 a 8 kg. Ze leerden al zoveel en zijn zo eager om nog meer te leren.  Ze zijn stabiel en zo vertederend...
Ze zoeken bij het afscheid van hun moeder nog steeds de borst, maar nodig hebben ze die niet meer. Al lang niet meer. Over een half jaar wegen ze 25 kg. Over 2 weken zijn ze al onlosmakelijk verbonden met hun families. En voor eeuwig blijven het mijn pups. Mijn babies. En dat vervult me met trots, met dankbaarheid, met geluk...

Op het punt van een nieuw begin; Spike en Wouter

Wij hebben vanavond geproost op een fantastische 9 weken, op een geweldige moeder en een waanzinnig prachtig en sterk en relaxt nest... En wederom heel erg fijne pup families. Wortels zijn gegroeid, lijntjes gelegd. We zijn familie.

Vertel het maar, alles...

Cato, Louis, alle J-pups; dank jullie wel. Voor je liefde, je kracht, je leven. Dank! En jullie, lieve mensen met een Wishtone thuis of bijna in huis: dank jullie wel. Voor je liefde en vertrouwen.

Zoo sterk hun liefde; ze duwen me omver!
Zo gaat dat: eerst help ik ze geboren worden, dan zijn ze in 8 weken sterk!!

Wij gaan na dit weekend lekker aan de slag met Bisou. Net als jullie met haar broertjes en zusjes. And we will meet again. Als ze nog groter, nog sterker en nog meer verweven zijn met eindeloos veel nieuwe patronen. Verbonden in een rijk en veilig leven. Het lijntje blijft, de patronen veranderen maar ze vervagen niet. De basis is gelegd. Op de fundamenten wordt verder geborduurd. een leven lang.

Monday 16 December 2013

LOVE unlimited


Rustig plekje met de buit

Ze zijn zo groot al, mijn babies. Sterk en stevig, lief en prachtig. Bijna alweer tijd om ze los te laten. Ik moet er nog niet aan denken.

Ze houden van me. En ik van hen. Het zijn verwende babies.  Of beter gezegd: ze hebben al 7 weken precies gekregen wat ze nodig hebben en een heleboel extra. Ik ben er aldoor voor ze, met Cato en de roedel. Zij vinden dat gewoon. En ik ook.

De Wishstones: dikke bonkjes liefde zijn het!

Maar vrijdagavond waren Joris en ik weg samen. Voor het eerst weg van de basis was ik, voor een paar uur, niet alleen even snel boodschappen doen.

Thuisgekomen, de pups naar buiten gelaten, de boel schoongemaakt, ging ik op de grond bij ze zitten. Dat is op zich niets nieuws, dat doen we elke ochtend, als start zo en dan nog geregeld door de dag heen. Dan komen ze altijd allemaal tegen me aan staan en liggen, willen ze een aai of geven ze een likje of een bijtje. Maar ze bestormden me nu, trokken aan mijn trui, capuchon, schoenen, handen, haar... Verscheuren wilden ze me. Zo blij waren ze met me. Ik werd haast verscheurd en uit elkaar getrokken door hun heftige liefde voor mij. Dat weggaan, dat vonden ze niet in de haak, beslist niet! En dat lieten ze merken.

Buitenspelen met Bibi...

...telkens een feestje voor beide partijen

Waar krijgt een mens zoveel oprechte liefde? Zonder eigenbelang, zonder iets anders dan liefde alleen. Het voelt zo puur en zo scherp. Ik ben hun mens. Nog even ben ik helemaal hun mens. Mijn stem is hun stem. Zodra ze mij horen, zijn ze weg bij Joris, weg bij wie dan ook. Cato en ik en deze koters, we zijn nog even een.

A dog and his dogloo...

Die lieverds, zo hongerig naar mijn aandacht en liefde, weten niet dat ze bijna zover zijn dat ze het zonder mijn aanwezigheid en zorg en liefde kunnen. Dat dat alles zo goed diep in hen is opgeslagen en dat ze ermee verder kunnen op hun eigen nieuwe plek, met hun mensen.

Feeding my babies

Ze weten het nog niet, dat hun wereld bijna veranderen gaat. Dat andere, hele fijne mensen, die ik heb uitgezocht voor ze, hun mensen worden. Mensen die ze al lang kennen van hun geur en stem en aanraking. En ik weet en voel dat zij het kunnen. En dus ik ook. Maar het voelt toch altijd ook een beetje bitterzoet. Een beetje; nu. Aan het eind van deze week zijn we zover; zij en ik.

Takjes happen

Het is weer een heerlijke tijd geweest, deze puppen tijd, het J-nest Van Cato en Louis en ons hoogzwangere hangbuik-zwijntje dat daaraan vooraf ging. Bijzondere ontmoetingen met warme mensen. Het was een feest en dat is het nog, elke minuut.

Mixed feelings

Een beetje melancholisch word ik vaak, zo rond de zevende week. De pups zijn dan groot en sterk, alles is goed gegaan, geen stress. Maar wel het naderende afscheid. Melancholiek omdat het zo heerlijk is en heerlijk duurt nooit lang, want heerlijk vliegt per definitie snel voorbij.

Nog een weekje genieten met ze, ontdekken met ze, door de tuin struinen met mijn zwarte gevolg, autoritjes en winkel bezoekjes maken en last but not least: heel veel knuffelen!!!

Het volledige gebit zet zich volledig in...

Ik voel me dankbaar, ik voel me rijk. En ik voel me heel erg geliefd. Wat kan een mens zich nog meer wensen. En heel diep van binnen blijf ik voor altijd ook hun mens. Mijn stem blijft hun oerstem; daar zullen ze zich altijd op blijven richten zoals een kompas op het noorden. Love Unlimited!

Black & White

Wednesday 4 December 2013

De deur uit!

Lopend buffet

Zaterdag gingen de J pups voor het eerst naar buiten. Het was niet koud en het zonnetje scheen. Geweldig interessant, natuurlijk. Blaadjes... Takjes... Een doglo en een mand. Alles werd ontdekt en verkend, natuurlijk onder leiding van mamaatje Caatje.

 Life is a pick-nick

Buiten eten, plassen poepen en natuurlijk werden die laatste acties heel uitbundig beloond. De pups waren zeer geïnteresseerd in alles buiten. Hoe het rook, hoe het voelde om de grasjes onder je voetjes te hebben en de wind in je snuit. De drop-neusjes schuin omhoog, wiebelend om alles, alles te ruiken en voelen.

 Samen snacken
Cutie pie

Niemand vond het spannend. Tenminste, niet toen we ze van het stenen trapje getild hadden en op de grond gezet. Wel erg interessant. Het hekje dat Joris heeft geïnstalleerd, werd ook getest; tandjes om het gaas. Nee, we kunnen niet verder, leek de algemene indruk.

Delicately Tough

Alert en vol interesse gingen daar onze jonge onderzoekers. Opeens lijken ze dan zoveel groter, want echte hondjes, maar ook kleiner, want in een ruimtelijker perspectief. Weer een mijlpaal.

 Spelen is leren-en fun!

Cato was in haar element. De zon, haar mooie flinke babies, de ruimte. Dat schept weer nieuwe mogelijkheden; in onze hal speelde ze ook al wel met haar pups, maar hierbuiten kan ze huppelen, vliegensvlug omdraaien... Dansen met haar kinderen!

 Onder onsje

Dat doet ze even voorzichtig als behendig. En ze maakt er van blije opwinding piepende geluidjes bij.

 "Mag ik deze dans van jou?"

De pups kennen dit spelletje nog niet, noch deze kant van hun moeder. Mengeling van verbazing, afwachting en tenslotte gewoon meegaan doen. Life is a Ball! Het leven is een feest en jij bent uitgenodigd.

Parmantige Cato

Moederschap kost veel inzet en kracht. Maar wat geeft het veel prachtigs terug. Ik word af en toe echt stil van binnen en ontroerd, wanneer ik zie hoeveel nu Cato, en ook onze andere moeders intens genieten van hun babies. 

 Iedereen wil melkjes

Het vergt veel van een moeder en Cato heeft het ook weer absoluut de volle 100% gegeven vanaf de bevalling. (Al daarvoor eigenlijk met al haar gegraaf in de tuin!) Haar vacht wordt nu, week 5 naar 6, duidelijk minder, en ze is wat dun (al eet ze als een bootwerker) en duidelijk ook aan rusten toe tussendoor. Maar wat is ze trots blij liefdevol en beschermend (niemand van de roedel mag bij haar pups als ze er zelf bij is, en zeker niet de zeer geïnteresseerde moeders zoals Bibi!!) "Ze zijn van mij; van mij, begrepen?!" spreekt haar grom en body language...

Lunch party

Zogen is topsport! Haar tepels en boezem vertonen krasjes van haar gulzige kinderen. De pups wegen tussen de ruim 4kg en net 5kg. Dat keer 8 en dan met gretige schokjes en bekkies vol tanden en kiezen (het volledige gebit is allang door), plus nog de instinctieve flinke meppen met hun voorpoten tegen de borst... Welke mensenmoeder doet dit haar na?

De tuinmannen

Gelukkig spelen de pups ook veel met elkaar en onderzoeken zij zo druk de omgeving (ook binnen), dat Cato tussendoor rust en wat afstand kan nemen. En dan komen Grote Zus LouLou of tante Bibi soms even genieten met het zwarte spul van Cato.

 Picture Perfect

Bibi en Loutje zijn beiden heel erg lief en voorzichtig met de pups. Maar verder doen ze het heel verschillend; Bibi, net moeder geweest, weet natuurlijk van de hoed en de rand. Je hoeft haar niets te vertellen, ze is een volleerde mams. Alle pups worden even geroken en gewassen. Ze heeft een zorgzame gelukzalige moeder uitstraling. Ondertussen slaakt ze wel allemaal hyper-de-pieper geluidjes van pure blije opwinding... Ze stapt lichtvoetig over de pups heen, of maakt een ligt sprongetje. Aan haar tepels mogen ze pest snuffelen.

 Lekker knus in de dogloo

Loutje is nooit moeder geweest en wast en checkt dan ook niet zo. Ze is heel zacht, heel lief en gaat tussen haar baby broertjes en zusjes zitten of  liggen (vaak op haar rug met haar buik omhoog). De pups trekken aan haar oren, kruipen over haar buik heen; is allemaal goed. Terwijl madam met Plato en Bibi echt stoeit en druk kan zijn. Ze voelt, jong en onervaren als ze is, haarfijn aan dat pups van een ander kaliber zijn en wat dat van haar vereist.

Please do not disturb

Soms willen de pups eerder naar binnen dan dat ik klaar ben met het schoonmaken van hun hoofdkwartier in huis. Dan staan ze piepend en knorrend in protest voor de deur. Op andere momenten willen ze helemaal niet meer binnen komen, liggen ze tevreden met z'n allen in de dogloo. Maar vanmorgen stonden ze te protesteren bij de deur. Waar ik deze mand voor had gelegd. Toen ik die binnen wilde halen, stond die op z'n kant en was zwaar. Er lagen 3 kanjers in, die het piepen beu waren en zich genesteld hadden. Slim bezig!

Friday 29 November 2013

Grenzen verleggen, bergen verzetten

Life, like love, is best when shared

Sinds afgelopen zondag is de horizon van de pups verbreed. Hun leefruimte is vergroot met de uitbreidingsset die Joris weer vakkundig in elkaar gezet heeft. De pups hebben nu, behalve hun werpkist, een uitloop de puppie-kamer in.
Het luik van de werpkist, waar ze al een dag overheen aan het kijken waren, is verwijderd. Maar meer vrijheid geeft natuurlijk ook drempelvrees… Enggg… Heel eventjes. Daar stonden ze, op het platform net buiten hun werpkist. 

Knappe koppen

We willen wel maar we durven toch niet… Huppel sprongen naar voren, dan heftig piepen en weer in omgekeerde richting terug naar de vertrouwde plek in bokkesprongen.
Maar na wat gepiep en geaarzel gingen ze natuurlijk toch overstag. Want de nieuwsgierigheid van deze kleine dappere gezonde beestjes wint het natuurlijk van de angst.

 Lekker hangen en kletsen bij mams

Cato is bij elke verandering weer even extra allert en midden in haar kinder schare. Een echte zorgzame en beschermende moeder. En een maatje. Wat is ze in haar nopjes met haar knappe kleine zwartjes!

 Zusje (re) heeft een 'hangover' en broer heeft quality time

Cato en haar aanbidder

Inmiddels is de nieuwe ruimte alweer heel vertrouwd (dat was al binnen een half uurtje zo). De place to be is onder het kraantje, in de hoek van de kamer, naast de waterbak. Daar wordt voornamelijk geslapen en bijgepraat. Nu liggen de 8 zwarte wollige walrusjes daar ook te tukken. Verder wordt er veel tegen de deur aangelegen, ook altijd een gewild plekje. Plassen doen we massaal op het platform voor de werpkist opening. En spelen gebeurt vooral midden op de vloer, met vetbed dus lekker stug en zacht.

Judo

Er zijn allerlei workshops gaande gedurende de dag. De nieuwe ruimte biedt vele mogelijkheden. Judo in de werpkist, mand en daarbuiten wordt fanatiek beoefend. Ook yoga doen ze. Met Cato voorop. Haar favoriete houding is "De Zeehond". Plat op haar buik en haar achterpoten naar achteren geklapt. Dat haar boezem nog altijd flink gevuld is, deert haar hierbij niet.
Mindfulness heeft ook hoge prioriteit. Mindful tot jezelf komen in de drukte van de groep, bijvoorbeeld.

Zen zijn in de groep

Mindful eten (altijd met volledige aandacht en in het moment, maakt niet uit in welke houding, ondersteboven aan de tepel, in het bord vleespap, met gulzige schrok happen of mini likjes…). Ze zijn erg mindful en erg zen.

Ondersteboven aan de borst

Totale communicatie wordt ook bedreven; alle mogelijkheden worden ingezet; pote, ooortjes, staart, tand en tong. En natuurlijk grommen, blaffen, fel keffen, lief knorren, protesterend knorren overgaand in alarmerend gepiep als er niet snel genoeg op gereageerd wordt zoals ze wensen.
De pups hebben het druk. Met elkaar, met hun mams, met eten, met haastig een geschikt plekje zoeken om te poepen (eerst drie rondjes om hun staart draaien en piepen), met hun leefruimte verkennen en verbouwen (de vetbedden worden verplaatst, de stenen beklommen) en met hun speelgoed. (Flink doodschudden, boven op kruipen, van elkaar afpakken, aan sabbelen).

Mamaatje Caatje op haar bank

Cato heeft daardoor meer tijd om wat rust te nemen. Ze ligt nu geregeld op ‘haar’ bank, liefst in het zonnetje. Met uitzicht op haar pups en maar drie stappen van ze verwijderd. Daar slaapt en soest ze. Het zijn zeer intensieve weken, die eerste 3, voor een moeder.
Ze zit ook nog heel vaak tussen haar babies. Kijkt wat ze doen, duwt haar snuit tussen twee pups, likt een plasje weg, is mindfull temidden van de drukte of slaapt met ze.

 Geneuzel

 We zijn op zoek naar iets

 Samen slapen


Samen spelen

Samen zitten

"Sssst! Mammie slaapt!"

Soms ook zit ze net achter het hekje; buiten het bereik van haar pups met scherpe tandjes die nog altijd het aller aller liefste de tepel hebben. Zo kan ze alles zien en haar hoofd tussen haar pups steken, maar wordt ze niet uitgemolken.

Caat observeert haar pups vanachter het hekje

Wanneer er heftig gespeeld wordt, of gepiept, staat Cato zo op haar opstapje bij het hek. Af en toe treedt ze op en grijpt ze in, soms ziet ze dat dat niet nodig is. Laat ze maar. Terug naar de bank.
De pups piepen soms om haar; “Mammie is Mmmelk en wij willen het!”

Slaapronde in de werpkist


Het is overduidelijk; de pups zijn weer een stadium verder. De moederrol verandert daarmee deels ook. Cato is weer iets vaker even in de woonkamer met ons en de roedel. Maar het duurt nooit lang of ze geeft aan dat ze terug wil. Terug naar haar kinderen, die al zo knap zijn en ook nog zo klein. En vreselijk, vreselijk ontzettend lief!

Al echt een laabje