Rustig plekje met de buit
Ze zijn zo groot al, mijn babies. Sterk en stevig, lief en prachtig. Bijna alweer tijd om ze los te laten. Ik moet er nog niet aan denken.
Ze houden van me. En ik van hen. Het zijn verwende babies. Of beter gezegd: ze hebben al 7 weken precies gekregen wat ze nodig hebben en een heleboel extra. Ik ben er aldoor voor ze, met Cato en de roedel. Zij vinden dat gewoon. En ik ook.
De Wishstones: dikke bonkjes liefde zijn het!
Maar vrijdagavond waren Joris en ik weg samen. Voor het eerst weg van de basis was ik, voor een paar uur, niet alleen even snel boodschappen doen.
Thuisgekomen, de pups naar buiten gelaten, de boel schoongemaakt, ging ik op de grond bij ze zitten. Dat is op zich niets nieuws, dat doen we elke ochtend, als start zo en dan nog geregeld door de dag heen. Dan komen ze altijd allemaal tegen me aan staan en liggen, willen ze een aai of geven ze een likje of een bijtje. Maar ze bestormden me nu, trokken aan mijn trui, capuchon, schoenen, handen, haar... Verscheuren wilden ze me. Zo blij waren ze met me. Ik werd haast verscheurd en uit elkaar getrokken door hun heftige liefde voor mij. Dat weggaan, dat vonden ze niet in de haak, beslist niet! En dat lieten ze merken.
Buitenspelen met Bibi...
...telkens een feestje voor beide partijen
Waar krijgt een mens zoveel oprechte liefde? Zonder eigenbelang, zonder iets anders dan liefde alleen. Het voelt zo puur en zo scherp. Ik ben hun mens. Nog even ben ik helemaal hun mens. Mijn stem is hun stem. Zodra ze mij horen, zijn ze weg bij Joris, weg bij wie dan ook. Cato en ik en deze koters, we zijn nog even een.
A dog and his dogloo...
Feeding my babies
Ze weten het nog niet, dat hun wereld bijna veranderen gaat. Dat andere, hele fijne mensen, die ik heb uitgezocht voor ze, hun mensen worden. Mensen die ze al lang kennen van hun geur en stem en aanraking. En ik weet en voel dat zij het kunnen. En dus ik ook. Maar het voelt toch altijd ook een beetje bitterzoet. Een beetje; nu. Aan het eind van deze week zijn we zover; zij en ik.
Takjes happen
Het is weer een heerlijke tijd geweest, deze puppen tijd, het J-nest Van Cato en Louis en ons hoogzwangere hangbuik-zwijntje dat daaraan vooraf ging. Bijzondere ontmoetingen met warme mensen. Het was een feest en dat is het nog, elke minuut.
Mixed feelings
Een beetje melancholisch word ik vaak, zo rond de zevende week. De pups zijn dan groot en sterk, alles is goed gegaan, geen stress. Maar wel het naderende afscheid. Melancholiek omdat het zo heerlijk is en heerlijk duurt nooit lang, want heerlijk vliegt per definitie snel voorbij.
Nog een weekje genieten met ze, ontdekken met ze, door de tuin struinen met mijn zwarte gevolg, autoritjes en winkel bezoekjes maken en last but not least: heel veel knuffelen!!!
Het volledige gebit zet zich volledig in...
Ik voel me dankbaar, ik voel me rijk. En ik voel me heel erg geliefd. Wat kan een mens zich nog meer wensen. En heel diep van binnen blijf ik voor altijd ook hun mens. Mijn stem blijft hun oerstem; daar zullen ze zich altijd op blijven richten zoals een kompas op het noorden. Love Unlimited!
Black & White
