Tuesday 29 June 2010

Tropen Rooster

Zwemmen!

Wij hier houden erg van de zomer, ook van zinderende hitte. We passen ons schema gewoon een beetje aan. 's Morgens vroeg uitgebreid wandelen en zwemmen, de hele dag loom lummelen in onze grote tuin, of slapen op de koele tegels van de bijkeuken en hal. En rond een uur of 8 gaan we weer uitgebreid zwemmen. Met de hele familie!

Uitschudden doen we het liefst vlakbij een mens...

Soms gaat Jazz 's morgens niet mee op de zwemwandeling, maar neem ik haar en nog 1 of 2 apart mee voor een klein loopje. Dat vinden sommige anderen wel prettig... Tessel bijvoorbeeld. Als Jazz mee is, gaat ze steevast als laatste te water, om pijlsnel toe te zwemmen op degene die de dummie heeft geapporteerd... En dan pikt ze 'm in.

D'r komt weer een dummie aan!

Dat op zichzelf is nog niet zo dramatisch, maar ze 'verdrinkt' degene met de dummie dmv een mep op het hoofd en dan erover heen zwemmen. In het water met dummies, wordt ze echt een feeks naar de rest van de roedel. Jazz wordt dan gevreesd, dat spreekt van zelf. Zo sterk zelfs, dat Tessel besluit om aan de wal te blijven, hoezeer hij ook van zwemmen en apporteren houdt. Eigenlijk is Cato de enige die echt tegensputtert wanneer Jazz haar de dummie afhandig wil maken.
Gelukkig heeft Jazz er na een paar keer zelf wel genoeg van, en anders lijnen we haar aan, want alfa of niet, er zijn grenzen...

... en weg zijn ze! (Janet houdt toezicht vanaf de kant)

Ieder heeft zijn eigen tactiek. Baguette bijvoorbeeld, kijkt heel goed welke richting je uitgooit. Dan spurt ze er over land zo dicht mogelijk bij, jumpt te water en wint.
Zootje vindt de dummie prachtig, maar zonder dummie gaat ze ook te water, om er niet meer uit te komen.
Tessel kijkt, denkt, en gaat alleen op zijn doel af wanneer hij een grote kans van winnen heeft.
Cato niet, die stort zich gewoon elke keer te water, het spel op zich is al haar genot, evenals voor Sugar. En Olle, tja, dat blijft een verhaal apart...

Lieve Tessel kijkt bedachtzaam toe

Ol begint langzaam aan het spel van apporteren te begrijpen. Langzaam... Hij wil de dummie meer dan wat ook, maar snapt nog maar half dat je 'm dan wel echt moet apporteren, wil het spel door kunnen gaan. Hij struint met de dummie in zijn bek door het water, zich totaal niet bewust van het feit dat hij het spel en de hele roedel ophoudt...

vlnr Cato, Sugar en Ollie

Dan pak je de dummie toch af, zou je denken. No way. Ol staat net ver genoeg van de kant om dat onmogelijk te maken! Om gek van te worden is het soms, dogsz en people zijn het daar dan roerend over eens... Maar Ol blijft gewoon doorgaan en je met zijn grote bolle ogen zo verwachtingsvol en ontwapenend aankijken, wat doe je dan?!

Rosie doet haar eigen ding

Tessel alert

Soms grijpt Cato in, of Sugar, of Zoë. Een snel gebaar, zoiets als ' nou, schiet nou toch op man!' Dat helpt dan weer. Tessel zal nooit de dummie van een ander afpakken, zeker niet van zijn vader Ol. Jazz komt in dit geval goed van pas! Baguette is te lief en te zacht; die pakt niet uit Ollie's bek.

vlnr Ol, Cato, Zootje, Jazz en Baguette

Janet houdt haar voetjes meestal droog, dus die kan ook niet helpen. En Rosie, ja Rosie is bezig met haar eigen projecten, natuurlijk!

Zoë, onze waterrat nummer 1, staat zelden op het droge

Roos eet grasjes langs de kant, snuffelt overal en zwemt vlak voor we terug naar huis gaan ook even een rondje. Echt een rondje, apporteren is voor andere honden, lijkt ze te denken. Daar doet ze niet aan mee. Past ook totaal niet in haar levensfilosofie. Ze is geen roedeldier of zo!

Ollie als onze orang oetang tussen de waterplanten met zijn dummie

Janet houdt vanaf de kant iedereen in de gaten

Moeder overste moedert ook over de groep; als ze vindt dat iemand niet meewerkt, of anderszins een reprimande verdient, dan deelt ze doe doelgericht uit. En men accepteert dat.

Daar is 'ie weer: Ollie met zijn dummie

... ze zijn razendsnel en watervlug!...

Ollie wil nog niet naar huis, nog lang niet!

Er wordt gezwommen en geplonst, broederlijk zij aan zij geapporteerd en elkaar de loef afgestoken. Al het zand van een dag rustig lummelen, wordt eraf gewassen. En straks wordt er voldaan gesnurkt!

Het laatste stukje naar de auto lopen we, om uit te druppen

Zo tussen de velden, de dijk en het water, met blije hondjes overal, met de warme avondzon en zomerlucht, is alles even goed. Net als de honden, willen wij dit moment van de dag eigenlijk rekken. Was het maar altijd zomer!

Op de terugweg is Ol altijd opperbewaarder van allebei de dummies

Wednesday 23 June 2010

Baguette goed gekeurd!!!


Baguette, ons fiere hondje

Gelukkig gaan er ook nog dingen goed. Vandaag kwamen de officiële uitslagen van Baguette's heupen en ellebogen. Heupen HD A, Norbergwaarde 40, geen botafwijking. Ellebogen ook vrij van alle afwijkingen en geen arthrose. Haar ogen zijn ook gespiegeld en die zijn ook vrij van alle nare erfelijke aandoeningen.

Dat betekent dat wij er een fokteef bij hebben!

Zo trots als een pauw met haar stok

Juist omdat ze zo ontzettend lief en grappig is en zo goed in de roedel past en gewoon al ruim een jaar lid is van ons gezin, is dit zo'n feest. Bij ons was ze al lang goed gekeurd en de keuring met 1 jaar is altijd griezelig spannend, ook als voorouders goede uitslagen hebben en je verder ook geen reden hebt om bang te zijn. Er is gewoon zoveel te verliezen, als het niet goed zou zijn. Want we zijn al een jaar lang verknocht aan onze 'aspirant-fokteef', natuurlijk. Boven alles is ze ons gezinslid!
Dit is dus gelukkig een feestje! Ik heb meteen toen ik de uitslag gelezen had, alle honden getrakteerd op een flinke snack, en 's avonds hebben Joris en ik in de avondzon een WITbiertje gedronken en geklonken, op onze witte grote schat. En op de toekomst, met pups, ook van Baguetje.

Sunday 20 June 2010

Over Winnen


Dolce neemt de hindernissen, met Marjan aan haar zijde

"Iets nieuws beginnen is proberen,
Proberen gaat niet meteen goed
Probeer dat bange af te leren,
Wanneer je nieuwe dingen doet."

Dat schreef mijn vader me jaren geleden voor Sinterklaas. En terwijl ik deze foto's van Dolce bekijk, hoor ik die regels in mijn hoofd. Onze Dolce, stoer en dapper maar soms opeens heel klein en kwetsbaar. Dat snapte de roedel niet altijd. Want als zij fel uit de kast kwam, en evenzo fel werd aangepakt, kon ze opeens heel klein, haast bang zijn.

Behoedzaam, volgzaam

Niet deze Dolce, die over de schutting loopt, door de band springt! Minder dan 4 maanden geleden verhuisde ze naar Marjan en Philippe en Bailey. Ze leerde nieuwe mensen en dingen kennen, ging op behendigheid en gehoorzaamheids cursus en mee naar Frankrijk... Heel veel nieuwe dingen om te proberen. En ze is erdoor gegroeid, ze heeft ze geprobeerd en het gaat goed!

Paaltjes, alsof het niets is!

Behendigheid was een hele nieuwe wereld; ze had alleen gehoorzaamheid getraind met mij tot dan toe. De hindernissen zijn hier niet figuurlijk (zoals in het gewone leven...) maar letterlijk en concreet. En met Marjan aan haar zijde, op wie Dolce, dat spreekt uit elke foto, helemaal vertrouwt, doet Dolle dat gewoon.

Dolce, Hoog!

Door, hoog, Over... No problem. Alsof ze nooit wat anders gedaan heeft, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Hopla, door de band

Zo gaat het met Dolce op alle vlakken sinds de verhuizing. Af en toe zien we elkaar, knuffelen we bij, geniet ik mee van haar rust, want die straalt ze uit. Ze is zoveel beter op haar plaats in een gezin dan een roedel. Ze is veel meer zichzelf geworden.

On top of the world met haar Marjan!

En dat is goed om te zien, goed om te voelen. Het was dus helemaal de goede beslissing om van Dolce geen huishond&fokteef maar 100% huishond te maken. Jammer dat dit geweldige beest dat nu helemaal uit de verf is gekomen, geen pups op de wereld zal zetten. Want ze heeft bijzondere genen.

Even pauzeren temidden van de madeliefjes

Maar als ik haar meemaak, haar zie en voel wanneer ze ontspannen op mijn schoot zit (ja hoor, dat kan heel goed, al is ze groot en weegt ze 33 kg...), dan is er niets 'jammers' aan. Dit is helemaal goed!

Bailey kan het ook hoor!

Overwinnen zit 'm niet altijd, misschien wel zelden, in letterlijke hindernissen als de behendigheid opstellingen. De grootste overwinningen doen zich voor in het leven zelf. En dan is het proberen en oefenen en dapper zijn, precies zoals mijn vader vroeger al schreef. Dolce heeft alweer zoveel zelfvertrouwen gewonnen, en angsten overwonnen, daar kan geen diploma behendigheid tegen op- Dolle wint het leven zelf!

Bailey en Dolce: een sterk team!


Friday 18 June 2010

Change of Direction...


Bisous en Tessel

En opeens was alles anders. De pups begraven, terwijl de deken waarop ze twee uur tevoren nog lagen nog in de werpkist ligt. Ik ruim op en maak schoon. Ze zijn er niet meer, maar ze zijn nog zo dichtbij ons. Bisous zit nog vol melk en zoekt haar pups.
Ik hoor de pups in mijn hoofd, wil naar ze toe lopen. Oh nee. Heel vreemd, hoe verdriet en ongeloof door elkaar lopen.
We moeten verder, in eerste instantie voor onze lieve Bisous. We moeten haar afleiden, de pups moeten letterlijk uit haar systeem gewerkt worden.

Bisous en Tessel, 29 mei: de eerste dag zonder pups

Tessel, Janet en Jazz zijn ook uit hun doen, onze 'kleintjes' (Baguette en Zoë) gaan gewoon hun eigen gang, net als onze Rosie natuurlijk. Ollie is erg bang voor Bisous, die hem de twee weken dat ze pups had, de stuipen op het lijf gejaagd heeft omdat ze niemand duldde in de buurt van de deur van haar puppiekamer. Nu trekt Bisous' beschermingsdrang vrij snel bij. Ze zoekt zelfs toenadering tot Ollie, die dat heel, heel griezelig vindt...

Nog zo sterk moeder, 1 dag nadat ze haar nest verloor

Bisous doet dapper mee. Zwemt, rent met de anderen. en is dan toch opeens weer een beetje 'verloren'. Twee weken lang deed ze dit niet, en hoog zwanger natuurlijk ook al niet. Snel even in de tuin uit, en meteen weer terug de puppiekamer in. Geen tijd voor iets anders dan pups en moederen. En nu is juist dat opeens niet meer nodig.
De melk lekt uit haar tepels, zo vol zit ze. Zo veel moeder is ze.
Ze laat zich geduldig 'melken' door Joris en mij. Dan staan we in een grote plas melk. Melk voor onze kleintjes. Alles is overbodig. Niets klopt meer. Het is zo wreed, zo oneerlijk, (en niet logisch, want we hebben immers correct gevaccineerd!)
Maar wreed of niet; het leven gaat door, of zo lijkt het. Dat is natuur ten voeten uit.

Actie!

Behalve veel wandelen en zwemmen, gaan Bisous en ik naar Groningen en Assen. Gewoon, om wat te doen, voor de afleiding. We zitten op een terrasje en in een kleding winkel ontdekt ze haar eigen spiegelbeeld. Er gaat een wereld voor haar open. Terwijl we alleen maar heel graag allebei in de werpkist willen zitten, met onze pups.

Besloten 'vergadering'

Maar we gaan dapper door. Ik voor haar, en zij volgens mij voor mij, trouw en volgzaam als ze is.
En langzaam verandert er wat. Bisous krijgt medicatie om de melkproductie te stagneren. Daarvan wordt ze erg misselijk, maar na een dag of 6 zien we duidelijk resultaat. Doordat de druk in haar boezem afneemt, krijgt ze in elk geval minder fysieke signalen dat ze haar pups nodig heeft (voeden). De afleiding overdag helpt ook tegen het zoeken en haar onrust. Maar 's nachts is het een ander verhaal. Bisous heeft verdriet en is onrustig. Ze jankt en huilt en rent op en neer. Ze weet zich geen raad.

Klein, dapper beestje

Ik wil haar helpen, maar hoe doe je dat? Dit verdriet en de onrust is zo tastbaar. Wie denkt te weten dat een hond geen verdriet kan hebben, dat het 'geprojecteerd verdriet' van ons mensen is, heeft zoiets nog niet meegemaakt.
's Nachts zijn we samen, Tessel, Bisous, Jazz en ik. Totdat ze het weer kan zonder mij. Het gekke is, dat ik ergens moeite voel om ook verder te gaan, maar de progressie van Bisous maakt dat ik ook verder moet, en dus 'wil', natuurlijk. Weer dichterbij wat 'normaal' is. Want dat is gezond, voor de honden en voor mij.

Tessel en Bisous

Het is ontroerend en mooi en wonderbaarlijk om te zien hoeveel draagkracht en rek er in Bisous zit. Net zoals wanneer een hond erg ziek is, en je denkt ' dit gaat nog heel lang duren', gaat het herstel opeens toch verbazingwekkend snel. Ook al komt ze van zo ver. (Een 9 weken durende zwangerschap met 10 pups, dus niet een beetje dik, twee weken full speed zogen en moederen, opeens al haar jongen kwijt en een moeder-lichaam vol melk, met een instinkt waarmee ze geen kant op kan zonder haar 10 pups).
Labradors zijn stoere dappere honden. Geen piepers. Bisous is daarvan het grote voorbeeld.

Bisous is haar jongen kwijt, en ze zijn nagenoeg uit haar systeem. Ze zoekt niet meer. Ze is zichzelf, maar nog een beetje anders. Hormonen komen tot rust, haar lichaam is nog aan het herstellen.
Bisous heeft mij zoveel gegeven. Wat was en ben je mijn steun, zoals ik die voor jou was.
Wat hebben we samen genoten van je prachtige, fantastische pups. Wat heb ik genoten van jou als moeder, je was weer een top-moeder. Klein, stoer, teder en dapper.
We hadden het allebei zo graag anders gehad. Dank je wel voor je liefde en vertrouwen, dank je wel voor alles. Bis, je t' aime mille fois.

Tuesday 8 June 2010

Het lege Nest



Het lege nest

Ik ben mijn jongen kwijt
goud gaf ik voor geritsel
mijn nest zit me te wijd

Judith Herzberg

vredig tafereel, 22 mei

Ik hoop dat dit het verdrietigste blog is dat ik ooit zal schrijven.
Fokken is heel direct met leven bezig zijn. Leven helpen ontstaan, helpen groeien, het leven zien genieten en zo sterk zien worden dat het leven op eigen benen verder kan in een thuis bij mensen die wij uitkiezen.
Niets is zo kwetsbaar als leven. Leven bloeit en groeit in doodsgevaar. Ook wanneer je zo zorgvuldig mogelijk fokt, met je hart en je hoofd er helemaal bij, ook als je alle risico's maximaal uitsluit, ook dan kan het stuk. Zelfs wanneer je denkt dat je sterk, veilig staat.
Dit is niet te bevatten, niet te bevoelen. Maar het is waar.
De puppiekamer is stil, de werpkist is leeg. De pups van Bosous en Tessel zijn dood. Alle 10. Die prachtige stevige dappere vrolijke tevreden pups. Die schatten, die precies 2 weken oud waren en zich al echt tot eigen persoonlijkheden aan het ontwikkelen waren. Die juist begonnen te lopen en sommigen hadden hun oogjes net half of helemaal open. Ze begonnen letterlijk, met vallen en opstaan, op eigen benen te staan en ze keken de wereld in.
De wereld waarin ze 12 à 15 jaar zouden leven. Ze waren zó gewenst en zo welkom. Bij ons, bij Bisous die intens trots en gelukkig was met haar babies, bij jullie, onze labrador families.
Een nest van 10 gezonde, prachtige pups. Dat is zo'n enorme weelde, zo in en in trots en gelukkig als Bisous was, waren wij. En dankbaar. Want na elke dekking, elke bevalling elk nest is afwachten hoe het zal gaan. Het blijft natuur.

Trotse moeder met haar pups 24 mei

Waarom krijgt Bisous 10 pups, als zij ze zo snel weer moet loslaten? Ons kleine stoere meisje barstte bijna uit elkaar. Ik noemde haar de laatste week van de dracht mijn Knor. Onze Knorrie doorstond de bevalling, net als haar 10 pups. Er waren 2 hele lichte pups bij, logisch, bij zo'n groot nest. Maar ze waren allemaal even actief en sterk, wat een levenswil. Ze dronken extreem goed. Soms vallen ze steeds van de tepel af. Niet deze pups. Ze waren enorm tevreden, rustig, en alle ongemakken en zorgen die je in die eerste 14 dagen tegen komen kan, deden zich niet voor. Het ging voor de wind. De enige zorg was dat de kleintjes extra aandacht nodig hadden omdat ze absoluut moesten groeien. Daarom sliep ik bij ze. En ging ik net 3 nachten vanuit mijn eigen bed 3x 's nachts naar de pups om de lichtsten aan te leggen. Misschien was het overbezorgdheid van mijn kant. Maar zo ben ik. Ik wil gewoon optimaal helpen. Bisous hoeft niet alles alleen te doen, en de pups ook niet; ik ben immers verantwoordelijk voor het bestaan en ontstaan van mijn pups.

22 mei Bisous, onze pups en ik in de werpkist; terwijl zij zoogt, geef ik een flesje

Wel problemen. Onzichtbaar groot gevaar. Herpes Canis. Een virus dat volwassen honden kunnen dragen, maar dat hen niet doodt. Vaak zelfs nauwelijks ziek maakt. Een virus dat opspeelt bij belasting en stress, net als de menselijke variant, koortslip. Jonge pups gaan er dood aan. Als je het in je nest hebt, werkt het als een moordmachine, binnen 48 uur zijn al je pups dood. Bij ons kostte het 30 uur.
Je kunt er iets tegen doen; je teef vaccineren vlak voor of na de dekking en 1 à 2 weken voor de bevalling. Dat doen wij dus. Onze dierenarts raadt het met klem elke fokker aan, omdat Herpes Canis weliswaar vrij zelden een nest kapot maakt, maar wanneer het gebeurt is de schade 100%. Bisous was correct gevaccineerd en de puppiesterfte is 100%. Dit kan niet. Dit klopt niet. Maar het feit is dat we 10 dode pups begraven hebben. 15 jaar te vroeg.
Alle kleine Bisous-Tesseltjes zijn vernield en geveld door het virus dat we dachten dat we niet konden hebben.

23 mei: Vader Tessel maakt kennis met zoon Bull

Natuurlijk wordt er verder onderzocht hoe dit kon gebeuren. Twee pups zijn ter sectie naar de faculteit Diergeneeskunde gebracht en ook elders wordt weefsel onderzocht, als ook bloed van Bisous. We wachten nog op uitslag en te bepalen strategie om verder te kunnen.

De afgelopen 2 weken was het blog stil, wij waren stil door het gebeurde. Bisous had veel zorg (mbt melk) en afleiding nodig, om van haar pups los te komen. Dat was intens verdrietig en ondanks alles toch 'fijn', om samen het rouw proces en de omschakeling naar opeens weer een heel ander leven door te maken.
Bisous zoekt nu haar pups niet meer, en de melkklieren zijn nagenoeg rustig.

De leegte blijft, het gemis van al dat leven, de gezonde geluidjes uit de puppie kamer. Nu zouden ze allemaal perfect lopen, met open oogjes rondkijken in de tuin en puppie kamer.
Ik mis ze zo, Joris en ik allebei. En hoe bang ik ook ben, ik ga door. Want dit, fokken, is me te mooi en te lief om te laten gaan.
We wachten nog op uitslagen van onderzoeken en gelukkig is er momenteel geen teef klaar voor dekking, want we willen op zijn minst proberen om antwoorden te krijgen op de vraag hoe dit kon gebeuren.
Het B-nest is er geweest. Het waren 10 kanjers van pups die ik nooit zal vergeten. Ik wil ze herinneren zoals ze die 2 weken waren. Ze waren een feest voor ons, voor Bisous.
Zoveel diversiteit, 10 zwartjes! Zo graag hadden we jullie groot zien groeien en uit zien vliegen in een wereld die mooier zou zijn met jullie en waarin we jullie zouden blijven volgen.

Blanche Neige, Billet Doux, Best Man, Big Bang, Bull in a China Shop, Between the Lines, Block Buster en Bisous Bisous, Butterfly Kisses en Brown Eyed Girl, voor altijd bij ons.


Tessel en Bisous, 29 mei 2010