Friday 11 August 2017

Tessel, m’n Tweede Viool


18 mei 2017

Er is een lege plek in ons midden. Dat kan, zelfs wanneer je 11 honden hebt. Jouw plek is leeg, lieve Tes. 
Soms ‘zie’ ik je vanuit een ooghoek, een fractie van een seconde. Je bent het niet. Jij met je stille kracht, aandachtige, nadenkende trouwe blik, je opmerkzaamheid, je rust; jij mist.

april 2016

Alles van je mis ik, mijn grote reus, mijn ‘tweede viool’. Je was bescheiden en iets afwachtend, je leven lang. Wat heb ik me vaak schuldig gevoeld, omdat je altijd de tweede viool was. Alsof ik je niet genoeg kon geven. Alsof ik je op die plek neergezet had. Pas de laatste maanden van jouw leven, realiseerde ik me ten volle dat jij gewoon op die plek hoorde; de tweede viool was jouw plek, daar voelde je je goed. Jij nam die plek omdat het jouw plek was. Eerst naast Bren, toen naast Jazz en Ollie, naast Boootsz en Keetje, Louis en Pernod.  De roedel veranderde van samenstelling, maar jij bleef steady de tweede viool. Vlakbij en zorgzaam. Je was de stille kracht, de rots die door alle stormen heen bleef staan en mij steunde.
Wat was je dichtbij me toen Jazz zo plotseling wegviel en alles wankelde. Alleen toen, heel even, was je een soort van eerste viool. Je trad naar voren als ‘stand in’ voor de weggevallen eerste viool. Je was toen zoo m’n rots. Die plek stond je weer af zodra er weer een eerste viool naar voren trad, beschikbaar was. Omdat die plek jou niet echt lekker zat..
Bijna 13 was je, en nog helemaal niet oud, niet afgeleefd of op. En toch kon het niet meer.


18 mei

Je bent gegaan zoals je was; in vol vertrouwen, heel dichtbij me, wij vlakbij jou. Wij waren jouw rots, toen. Jij nog zo strak in je glimmende zwarte pak met maar een beetje grijs in je snoet. Een gedistingeerde oudere heer. Mijn lieve grote ‘metro man’.
Wat heb je veel gegeven, wat hebben we samen veel doorgemaakt. Hoe moet ik nu zonder jou dichtbij me verder. Zonder mijn tweede viool.

Oktober 2016

Zonder tweede viool geen eerste viool, en geen  orkest. Zonder jou is de roedel niet compleet. Het voelt leeg, ook voor je lieve zwarte vriend die vaak bij je in de mand kroop. 
Het is gek, het lijkt ergens nog gisteren, al die momenten die jouw leven waren. Een ketting van 'plaatjes' in mijn hoofd. Je geboorte, je eerste weken, waarin ik je leerde kennen. Je opperste concentratie wanneer we trainden, en die al begon op zaterdag morgen in de auto opweeg naar je les. De vele zwemfeestjes, je familie en vrienden die er grotendeels ook niet meer zijn, maar die ik wel in je terug zag. Jij, stil en troostend vlakbij me, terwijl ik lavendel plantte op het verse graf van Jazz. Wij samen in de auto, jij achterin met je kin op mijn schouder. Vol vertrouwen en geduld en rust.
Je hebt geen pijn meer, bent vrij van dat grote mooie lijf van je. Maar in mijn hart zit je. De 'ketting' van herinneringen blijven bij me. Ik zie jou, alle Tessels die je was en bent geweest.
Dank je lieve Tes, voor je liefde, zorgzame trouw, de rust en steun die je in m'n leven bracht.