Alle riemen af, de vrije wandeling kan beginnen!
Een strak blauwe lucht met zon, heerlijk! Dat was vanmorgen. Tegen het begin van de middag begon het hier te stormen... Niet normaal meer, het lijkt wel of we nabij de Sahara wonen! De veranda, het terras, de ramen, de muren, de dogs en ik, alles is nu toegedekt door een dekentje van fijn zwart zand. Zelfs binnen zie je het laagje zand, ondanks 2 keer stofzuigen...
Moeder en dochter: Loutje en Cato
Het waait in je ogen, ook in de ogen van de hondjes; vanmiddag liepen ze met hun oogjes toegeknepen tot spleetjes. Communicatie niet mogelijk, hun oren flapperden in de wind; we horen elkaar niet en ja, dan is het maar hopen dat onze blikken elkaar kruisen...
Mike Tyson gaat recht op haar doel af... (Catootje)
Maar, deze foto's zijn van een prachtige ochtend, van de stilte voor de storm. Van ons en de roedel op pad. Samen.
Een van Cato's vaste gewoontes op elke wandeling
Natuurlijk was het erg fris, maar weer of geen weer, Cato neemt steevast een duik. Daarna dan lekker rollebollen in het dorre gras. Onder tevreden bromgeluidjes. LouLou komt even snuffelen of het wel pluis is, haar mams op haar rug, brommend als een tevreden beertje dat de honing heeft gevonden...
"Ja, en??" (Bibi)
Loutje lijkt daarin op haar grote halfzus Bieb. Overal even kijken, even snuffelen. Niets ontgaat hen.
Bieb galoppeert als een sterk, gespierd en glimmend raspaardje over de weilanden. Bewegen is heerlijk!
Zonnetje of niet; warm ingepakt! (Met mijn helper Jazz)
We wandelen veel te weinig samen, Joris en ik. Toen we alleen nog Bren hadden, was dat juist ons moment samen. Langzaam aan is het wandelen verworden tot 'werk', tot iets dat 'moet'. En met 9 honden moet er ook veel gelopen worden. Dus gingen we apart onze weg; hij een groep en ik een groep. De groepen wisselen van samenstelling, afhankelijk van loopsheid en dracht en jeugdigheid. Maar we hebben afgesproken dat we in de weekenden toch weer samen lopen. Meer wandelen, ja, maar ook extra plezier voor allemaal!
Black is beautiful.
(onze beautiful blondes zaten in de eerste groep)
Bieb moet op de dijk nu aan de lijn; ze wil het liefste overal het kanaal in duiken. En dat mag nu niet, na de dekkingen. Ze loopt braaf aan de riem, kijkt steeds naar me op; "ben je er nog?". De rest dartelt om haar heen. Er zijn al een paar groene sprietjes tussen het dorre gras. En ook zijn er nog best wat verdroogde bieten te vinden, kwestie van goed zoeken... Dat zwarte randje van vandaag door de drenthse storm, dat doet ons niet. De luchten worden blauwer, het gras snel groener, en na de storm komt zonneschijn.
