Sunday 25 November 2012

With a Little Help

Cato bij Baguette en pups

'Moederen' is niet voor niets een werkwoord. Zeker als je acht babies tegelijk krijgt, je melkklieren dag en nacht doorwerken en je via je instinct ook nog druk moet zijn in de tuin (graven, sporen uitwissen, zodat het nest veilig is en niet verstoord kan worden door rovers die het vinden via sporen). Je baarmoeder en je buik krimpen, je borstpartij groeit uit tot ongekende maat en je babies zwellen met de dag op en worden alsmaar sterker en gulziger. Smak smak, hap! Beet, die tepel!

 Pensionada Janet moedert als  vanouds

Vanzelf gaat het allemaal niet, ook niet als alles voorspoedig gaat. Vrijdag had ik het gevoel dat Baguette niet helemaal OK was. Maar wat was er? Ze had nog altijd honger als een leeuw, geen temperatuur, poepte, plaste, dronk, verzorgde haar pups, prima melkproductie. Op de wandelingen was er ook niets dat niet klopte. Maar happy was ze niet. Baguette heeft altijd een 'smile' op haar gezicht. Ze lacht en ze is ons zonnetje. Nu was haar koppie strak, een beetje 'dicht', weggetrokken. Het vuur was er een beetje uit. Ook naar haar pups toe; ze deed alles wat ze moest doen keurig, maar daar was het ook mee gezegd. Zonder haar smile.

 Even iedereen checken...

Ik besloot haar een tijdje met de rest in de woonkamer te laten, misschien dat dat zou helpen. De pups kregen zolang gezelschap van oer-moeder Janet. Die kon haar geluk niet op! Ze struinde direct op de werpkist af (dat er pups waren, wist ze al sinds de bevalling, ze snoof vanachter de deur de geur op). Met een kwiek hupsje was ze de werpkist in. Haar grote lijf kan ze heel klein maken wanneer ze dat wil, omzichtig om geen pup te verdrukken. "He he... thuissssssss" straalde ze uit elke vezel van haar gouden lijf. Iedereen werd eerst gepoetst, uitvoerig gelikt en na dat gedaan te hebben, legde ze haar hoofd tussen de pups en genoot. Net als met haar eigen pups, positioneerde ze alle kleintjes tussen haar voorpoten vlakbij haar hoofd; de Janet positie.

Moeder blijf je

Het viel nog niet mee om Janet weer uit de werpkist te krijgen, maar dat was ik me van te voren bewust. Haar grote lijf kan ze 'op slot' zetten, dan krijg je er geen beweging in. Verankerd lijkt ze, aan de werpkist met pups. Janet wil met niemand delen wanneer het om kleine babies gaat...

 Er is er maar een de echte mams!

Maar Baguette moest haar pups weer voeden en dat deed ze ook gedwee en en zorgvuldig. Gezelschap in de woonkamer deed haar goed, dus een andere hulp-mams ingezet. Een dikke vriendin van Bague, en een moeder die i.t.t. Janet wel tweede viool kan spelen bij pups. Geen stand-in moeder maar een gezelschaps-dame: Catotel!


 Joris en Cato bewonderen de pups 

"Ohoohh, mag ik?!!" Met een huppeltje van blijdschap komt Cato de puppiekamer binnen. Een klein voorzichtig dansje, zoals alleen Catotels dat kunnen. Het is gepaste, ingetogen vreugde, want Cato kent hier heel goed haar plaats; ze is gezelschap, niet de mams. En wie weet straks, als de pups groter zijn, wel de nannie...

 Dromerig...

Cato, die zelf in dit stadium van het moedersschap geen hond(!) in de buurt van haar pups duldt, komt binnen met haar hoofd afgewend: 'Ik ben er, maar ik ben er niet.' En als Baguette laat weten dat ze haar gezelschap op prijs stelt, komt ze dichterbij. Stapje voor stapje; steeds samen aftastend. Tot dat Caat er in de werpkist bij zit wanneer Baguette haar babies zoogt. Mijn zwarte en mijn gele kanjer, twee vriendinnen, wat een communicatie en respect!

 Vrijdag avond party: de puppies melk, wij wijn, de meiden gedroogde zalm

Baguette klaart in de uren die volgen op. De volgende dag is haar smile weer present. En Cato mag blijven. Alleen nu niet meer in de werpkist, dus zit Caat er gewoon naast, op het trapje of de vloer. Gezelschap zonder aanspraak te maken op wat dan ook.
Soms kom ik de puppiekamer binnen, en liggen de twee lepeltje lepeltje op het kleed. What are best friends for?!

Rangen en standen...

Baguette, die veel lager in rang is dan Cato, ontleent status aan haar nestje en het moedersschap. Zij geeft aan hoe het gaat in haar puppiekamer, die een stuk gezelliger is met haar vriendin aan haar zijde!

 Snuffel: gaat het daaronder ook nog goed??!
(De pups even in een kratje terwijl ik de werpkist sop)

De pups ontwikkelen zich ondertussen gestaag verder; sinds vanmiddag lopen ze een paar stapjes door de werpkist. Onzekere, wankele stapjes; het is een dronkemans waggelgang. Maar het is niet langer alleen tijgeren. De oogjes zijn nu bij iedereen half open. Ze zoeken duidelijk meer contact met mams, het is niet meer alleen een koortsachtige strooptocht naar de tepels en lekker tegen haar aan liggen.

 Heerlijk lui na gulzig drinken

Voor je het weet gaan ze ook met elkaar contact zoeken, niet alleen meer als lievelingskussen om lekker tegen aan te hangen. Ze worden binnenkort elkaars beste maatjes, maatjes om mee te spelen en te leren (want dat is hetzelfde!) 

Zoetjes...

Maar nog even worden de kleine zwarte druifjes van Baguette vooral gekoesterd door alle moeders hier in huis. En het meeste door die ene, met haar smile weer terug op haar snoet, gelukkig!

Even een momentje voor mezelluf...

Moederen, dat is een werkwoord. Maar moeder zijn is ook een voorrecht, een geluk. En precies dat wil ik mijn moeders hier geven. En precies dat delen zij met mij. That's what friends are for.