Monday 1 April 2013

TIEN Jaar Jenny-Bee!

Mmm, wat zit er allemaal in?

Afgelopen donderdag was het hier feest, want Janet, onze op een na oudste, werd tien. En met haar tiende verjaardag, vierden we ook Ollie's tienjarig jubileum als vader. 
Net als bij mensen-verjaardagen, hoort bij de verjaardagen van onze honden zingen, lekkers en... soms een postpakket...

Altijd erg onder de indruk van de camera...

Ons Goudhaartje kreeg donderdag een enorm pak uit Nijmegen van haar vriendinnen Marjan en Claire, met lekkers en speelgoed en knuffels. Inclusief kaarsjes! Ze mocht het helemaal zelf uitpakken, met een beetje hulp van mij. Haar neus stak ze vakkundig in het pak. Bedachtzaam ging ze te werk, precies zoals je van Jenny verwacht. Daarom waren alleen haar dochter Jazz en kleine LouLou bij het uitpakken aanwezig. Anders weet ik zeker dat Jen zich laat wegduwen door de anderen, die sneller handelen en lieve Janet zou ze zeker de ruimte geven.

Blissfull blondes: Baguette en Janet

De kado's vielen in goede aarde, bij de hele roedel. Terwijl de gedroogde kip-snacks nog van de lippen worden gelikt, rennen LouLou en Baguette al rondjes met de pluche bal. Plato onderzoekt de knuffel-dolfijn die daarbij hoort, en Janet probeert het enorme flosstouw uit. Bieb heeft meteen door dat er nog van allerlei lekkers in het pak zit, en verwacht met een indringende blik meer. (Nee, Bieb, niet nu!)

Dochter Jazz kijkt bescheiden van dichtbij mee

(O)pa Ollie komt zelfs kijken wat al de commotie te betekenen heeft. Natuurlijk bedenkt hij zich geen minuut, pakt de pluche dolfijn waar Plato net mee klaar is, en sleept die zijn bench-huis in, dat al vol met knuffels ligt. Ol kan er nog net bij. Gelukkig lig je er ook lekker zacht op.

Ontwapenend, aandoenlijk groot beest...

Jen, die nooit moeite heeft gehad met delen, staat tevreden in haar roedeltje. Drie nestjes wierp ze en ze was een fantastieche moeder. Niets had ze nodig als ze babies had; ze deed het allemaal zelf, rustig, liefdevol, vol zelfvertrouwen. Steun vroeg ze niet van me, maar samen met mij genieten van haar kroost  kon ze zeer waarderen. Een oermoeder, die bij de drie bevallingen precies wist wat ze moest doen, hoe ze het moest doen. Geen paniek, geen krimp gaf ze ooit. Natuurlijk was het zwaar en ingrijpend, moeder worden en zijn, maar Jen zag het nog meer dan welke andere teef van ons ook als een voorrecht. Ze ontleende zelfvertrouwen aan haar moeder rol. Moeder zijn is haar grootste geluk. Op de tweede plaats staan de roedel en wij.

Net als haar vader Ollie, is Janet een enorm dankbare hond. Vanaf haar vierde woont ze bij ons; ik ken haar vanaf haar eerste jaar. Het heeft jaren geduurd voordat ze echt durfde geloven dat al het goede en fijne hier bij ons, voor en van haar is. Op elk moment. Ik durf te zeggen dat ze dat nu wel voor een groot deel doet. Maar 'for granted', zoals de ander honden hier, nemen Ol en Janet niets.


Zo trouw als Janet 

Janet wierp niet alleen 3 nesten (25! pups), ze heeft ook vaak bijgesprongen bij andere moeders, andere nestjes. Onze Rosie was niet meteen vanzelfsprekend mams, de eerste worp, in 2009. Het was een goede bevalling, maar wat moest ze daar nu mee, die natte kleine wezentjes?? Ze piepten en dronken aan haar tepels... Roos keek het aan en keek naar mij, ze vond het wel ok, maar deed niet actief mee. De pups werden niet automatisch gelikt en gestimuleerd. Ik ben een mens en geen hond. Ik kon het niet van Rosie overnemen zoals een teef. Toen ze 's morgens even met Joris naar de tuin was, riep ik Janet, die al de hele nacht achter de puppiekamer deur had liggen snuiven, de werpkist in. Meer hoefde ik niet te doen. HOP, daar sprong ze vakkundig tussen de 7 pups zonder iemand te raken, poetste iedereen een voor een, ging toen met een gelukzalige diepe zucht uitnodigend liggen: Kom maar jongens, drinken! "Lieve Janet, je hebt toch geen melk?!", zei ik nog. Maar aan het eind van de dag had ze wel degelijk melk! Ze heeft het nestje tot de laatste dag, 8 weken lang, begeleidt. Twee teven met tietjes en met melk hadden we hier. Twee moeders, en Jen verdrukte Roos niet, daar is ze te bescheiden voor. Ze deden het samen en Roos kon rustig wennen aan haar nieuwe rol als moeder.  Roos groeide er dan ook snel in. Wel was Janet veel beschermender dan Rosie... Wanneer de pup families op bezoek kwamen, Rosie hen verwelkomde en trots haar kinderen met hen deelde, zat Janet aan de rand van het puppie rennetje de boel, en vooral de pupfamilies, met argus ogen in de gaten te houden... Het liefst had Jenny-Bee ze allemaal gehouden!

Janet tijdens haar laatste bevalling, 2008

Dat 'mee-moederen' heeft Janet daarna nog vaker gedaan, alleen nooit meer zo intensief, want dat was niet meer nodig. Dat was voor Janet wel eens moeilijk; ze wilde altijd meedoen met de pups! Pas toen ze in 2011 gesteriliseerd werd vanwege een beginnende baarmoeder ontsteking, is die behoefte minder sterk geworden. Maar ze snuift nog altijd bij de deur van de puppiekamer wanneer er een nestje geboren is. En de werpkist 'kraakt' ze ook nog graag, wanneer de pups nog jong zijn en hun moeder even buiten.

Dat oer-instinct van Janet uit zich ook in de roedel; ze is het anker, ze is de spil van de roedel. Niet de roedelleidster, daarvoor heeft ze te weinig zelfvertrouwen en mist ze de balans. Roedelleidster in haar dochter Jazz, die zoveel op haar lijkt maar een heel andere start gehad heeft.

Janet: het anker van onze roedel (Loutje er boven op)

Wanneer Janet (voor de lol) even uit logeren gaat in Oosterhesselen, waar ook Janet's broer en dochter wonen, merken Joris en ik dat we niet alleen Janet als persoon, maar ook als spil van de roedel missen. Hoewel ze zelf niet zo rotsvast-stabiel is, is dat wel haar kwaliteit in de roedel. Ze leert (speelt) heel opvoedend met pups en de jonge honden, en ze is de 'veilige honk' voor iedereen. Pups die langer blijven en onze eigen 'blijverds', kruipen steevast bij haar in de mand. En gister nog, lag Cato met haar in een mand. Iedereen is ook dol op Janet. Zo geeft zij als zeer trouw en  liefdevol lid van de roedel, de honden om haar heen (pups en onze roedel) vertrouwen, veiligheid, stabiliteit en de rust, die ze zelf zo heeft moeten zoeken en nog steeds meer en meer vindt.