De fijnproevers proeven, mams houdt een oogje in het zeil
Ze zijn 3 weken oud en hebben tandjes. Ze lopen steeds zelfverzekerder door de werpkist en ze stoeien voorzichtig met elkaar. Ze worden hondjes. En dan kan je niet meer 'alleen maar' leven op moeder melk. Het vleespap tijdperk is echt aangebroken. En ze zijn er blij mee!
Gulzig aan de moederborst
... Al gaat er natuurlijk niets boven LouLou's melk. Haar grote kleintjes hangen nog vele keren per dag aan haar boezem, en het masseren van de borstklieren gaat al lang niet meer zachtzinnig... Tandjes, nageltjes (die laatste knippen we natuurlijk), de toenemende kracht en kilo's van haar pups; het maakt LouLou niets uit. Zij doorstaat de 'aanval', geeft zich over, ligt rustig te zogen.
Vleespap verkennen: beetje gek, maar wel lekker
Van Moedermelk en een slokje geitenmelk naar vleespap is een flinke stap; het smaakt en voelt anders, ze moeten meer kracht zetten om het naar binnen te zuigen, meer massa doorslikken. En al snel gaan ze steeds meer met hun tong doen. Ze gaan van zuigen over naar smikkelen. Een heerlijk geluidje, als alle pups zich tegoed doen aan de door ons gemalen vleespap.
Da's ook yammie!
Schoner word je er niet van; dikker wel! En schoon zijn ze ook zo weer, met de liefdevolle en verlekkerde likken van mams LouLou!
"...What do you mean, not very clean??"
De pups beginnen meestal zittend aan hun 'pap', in een kringetje rondom de voerbak. Maar door hun grote inzet, zetten ze zich met hun achterpootjes steeds af en klimmen ze met hun voorpootjes in de pap-bak. Daar liggen ze dan, de pups van LouLou, smikkelend smakkend en smullend in de vleesmassa met hun toetjes. Soms vallen ze zo in slaap; vol, voldaan en moe van de inspanningen...
Dinner Party
LouLou en ik houden het in de gaten; gaat het goed met haar kleine romeinen? Ik stuur af en toe een pupje bij; niet dwars door de bak en ook niet je broetje of zusje afsnijden! En LouLou poetst haar pups schoon en ook het 'picknick kleed' dat ik voor de gelegenheid over het vetbed in de werpkist leg. Zo is alles, pups en werpkist, in no time weer schoon...
Onder moeders toeziend oog...
En soms laten de kleintjes ook nog een hapje over in de bak, voor mams. Die wacht daar geduldig op. Ze sneakt niet voorzichtig in de bak wanneer de pups nog aan het eten zijn; LouLou is een kanjer van een mams. Kids first, dan mams! En natuurlijk komt onze Loutje ook niks tekort: moeders draaien over uren en die moter houden wij draaiende. Ze heeft naast de werpkist haar trommels met snacks staan en ze krijgt extra vlees en vis.
Klein lief beertje
De pups zien er prachtig uit en groeien goed, terwijl mamaLou er elke dag wat kaler uit gaat zien; net als haar moeder Cato, la grandmere van LouLou's pups, spelen de hormonen haar vacht duidelijk parten. Maar die dikke zwarte jas komt zo weer terug, straks. In de warme puppiekamer, tussen haar schatten, kan ze zolang best gedijen met wat minder vacht.
Je bent om te zoenen!
En vacht of geen vacht, ze is zo trots als een pauw op haar babies!!!!. Ze kan zo tevreden gelukkig naar ze zitten kijken, in de werpkist, tussen haar zoons en dochters...
En er zijn meer bewonderaars, maar die kunnen alleen een kijkje nemen wanneer LouLou even buiten is. MamaLou is nog zeeeeer beschermend; die kleintjes die uit haar zijn gekomen, zijn ook alleen maar van haar. En, ok, natuurlijk ook van ons. Maar de roedel laten we nog even afgeschermd van deze lieve nieuwe mams.
Cato bezoekt en onderzoekt haar eerste kleinkinderen
Oma Cato, hier betiteld als grandmere, (want ze is een halve francaise), had de primeur. Dit zijn Cato's eerste kleinkinderen! Extra bijzonder is het voor ons, omdat grandmere net voordat haar dochter LouLou beviel, zelf haar laatste nestje heeft gehad. Oma heeft dus een rij hangtietjes omdat nog geen vier weken geleden haar vijf laatste kinders ermee gevoed zijn... In een hondenleven is op je zesde oma worden, heel normaal.
Cato:"Jij ruikt naar mij..."
Logisch dus, dat de moedergevoelens bij oma nog sterk aanwezig zijn. En prachtig om te zien en te beleven.
Tante Bisou (LouLou's volle jongere zus), vindt haar neefjes en nichtjes ook prachtig. Zelf nog maar 1,5 jaar en dus nog geen moeder ervaring, stapt Bisou heel anders de werpkist in dan haar zus en haar mams. Niet gedecideerd, maar met een vraagteken op haar snoet, waaruit het wonder spreekt. Ontzag en vervoering straalt ze uit. Voorzichtig besnuffelt ze de kleintjes. Die vinden alles best. Buikjes vol, tevreden en geborgen laten de bolle fijnproevers zich bewonderen door hun familieleden.
A la prochaine, Grandmere!
