Snel naar mammie!!
Rosie's pups zijn 17 dagen oud en prachtig! Gisteren begonnen hun oogjes open te gaan. Dan zie je eerst een klein 'kiertje', of een half dichtgeknepen oogje. Vandaag kijken ze me met 2 open ogen aan.
Ontwapenende blik
Ze waren gisteren al druk met loop-oefeningen en oefening baart kunst, want nu staan ze dan echt een paar passen op 4 pootjes. De werpkist wordt doorkruist en niet langer door kruipende wezentjes.
Stapje voor stapje...
Zondag gingen hun oortjes open. Ik zag hoe ze probeerden met hun achterpoot hun oor te krabben, de losse velletjes kriebelen kennelijk, want allemaal deden ze hetzelfde. Maar hun lijf is veel langer dan hun kleine achterbeentjes, dus met hun achterpoot bereiken ze nooit hun oor... Dan krab ik de oortjes zachtjes, terwijl zij misschien de indruk hebben dat ze het zelf doen.
De helft van het team, in de rust
Ze groeien als kool, allemaal zijn ze de anderhalve kg ruimschoots gepasseerd. Er wordt gulzig gedronken en mammie Rosie geeft ze daarvoor ook veel tijd. Ze slaapt onderwijl, likt ze grondig schoon, of snuffelt ze tevreden af: "Ja, deze zijn van mij!"
Intermezzo
Maar wanneer ze uitgedronken zijn, schoongepoetst en genoeg geknuffeld (naar Rosie's maatstaven), staat moeder op uit de werpkist, om er vlak voor op de grond te gaan liggen. Alles goed en wel, maar een goede moeder kan ook heel goed een geëmancipeerde moeder zijn! Een beetje tijd voor zichzelf, daar heeft ze behoefte aan en recht op! Wandelen wil ze dan toch weer niet; bij ons hek gaat ze zitten, om me zorgelijk aan te kijken. Ze kan het terrein niet verlaten, dan is de afstand tussen haar en haar kroost kennelijk te groot.
Even bijtanken...
Zeventien dagen oud is het nest van Bisous en Tessel niet geworden. Op de 15e dag werd Butterfly Kisses ziek en stierf ze. De 16e dag waren alle 10 de pups dood, geveld door Herpes Canis. Op de 16e dag van deze pups knipte ik 's morgens vroeg hun nageltjes. Nageltjes lang genoeg om moeders' borst te bezeren bij het drinken, wanneer ze de borsklier met hun voorpootjes masseren. Dat voelde als een verademing. Een mijlpaal. Een gelukkig, maar ook een verdrietig moment. Met mijn vorige pups ben ik zover niet gekomen.
Onderonsje
Deze zeven wollige pups zijn er gelukkig nog. Ze zetten wel hun eerste stapjes, kijken nu met twee ronde blauwige oogjes hun wereld in. Elke stap met dit nestje is meer dan ooit een mijlpaal. Een grens die wordt verlegd. Vertrouwen dat, heel voorzichtig aan, zich schaart naast de hoop en de wens, dat het toch in godsnaam goed mag gaan.
Vreemde eend in de bijt; Rosie's 8e pup, haar knuffeleend
Rosie's pups gaan dezelfde ontwikkeling door als ieder nestje dat we hebben gefokt. Dezelfde, en toch helemaal anders. Ze doen alles met een vanzelfsprekendheid, net als alle pups die hier geboren- en groot geworden zijn. Maar met hen en met Rosie herwinnen wij dit keer steeds een stapje terug op de angst, die is ontstaan door hoe het met ons laatste nest is afgelopen.
Dikke knuffel
Afgelopen weekend werd Compulsive Eater ongelukkig. Het leek op obstipatie. Hij schreeuwde zo, dat hij er hees van werd. Alleen wanneer ik hem in mijn handen wiegde of zijn buikje masseerde, was hij even rustig. Dit kan altijd gebeuren, en wat er ook aan de hand is met je jonge pup, je schrikt. Ze zijn zo kwetsbaar. Ook al was hij de zwaarste van het nest (what's in a name...?!), ook al ging het met alle anderen goed. De schrik zit er bij ons natuurlijk goed in.
This is serious business!
Gelukkig hebben we de liefste, meest betrokken en kundige dierenarts die we ons kunnen wensen. Die met ons meedenkt en meezorgt. Eva Wentzel en ik overlegden zondagavond, en maandag ging ik met de kleine man naar haar toe. Om gerustgesteld te worden, gelukkig. Die dikke buik was echt verstopt, en om Compulsive Eater met zwaarder geschut dan alleen venkel thee te helpen. Geen Herpes Canis. Geen andere ramp. 'Alleen maar' iets heel vervelends voor het lieve kereltje...
Gaaap!
Compulsive Eater is weer de oude; zijn buik is weer soepel en geslonken. Zijn gewichtscurve stond even op een lager pitje, want hij moest veel bijslapen toen zijn krampen verdwenen waren. Nu zuigt hij zich weer even gulzig vacuüm aan zijn moeders' borst als voorheen. Meestal zijn de problemen te overzien, oplosbaar, gelukkig.
.... Wie heeft er voorrang??
Stapje voor stapje verleggen we hier grenzen en zo herwinnen we terrein. Onze kanjers en wij.
Met vallen en opstaan, precies zoals de kleintjes van Rosie hier in de werpkist.
"There is no way to happiness, Happiness is the way."
Boeddah
