Laatste dag als trio op hun geboortegrond
De eerste fase van hun leven zit er op; Cato's pups zijn uitgevlogen. Sterk en groot genoeg en vol vertrouwen zijn ze begonnen aan hun eigen wegen. Maar net als alle andere pups, verdwijnen ze nooit. Niet uit ons hart, niet uit ons geheugen, niet uit ons leven. Gelukkig!
Ik heb weer ontzettend veel van en met moeder Cato en haar trio, het wishstone D-nest, geleerd. En genoten, gelachen, Geleefd hebben we samen, 8 intense weken lang! Of liever, kort.
Cato en haar oudste dochter Quibuz zetten een boompje op
Want de 8 weken van geboorte tot uitzwaaien gaan sneller dan welke andere twee maanden ook. Het is zo'n intensieve tijd, de nesttijd en de dagen vlak voor de geboorte. Van een nestje worden het in steeds rapper tempo individuen, verschillende karakters met overeenkomsten en eigenheden. Cato werd voor het eerst moeder, en daarmee kwam een tot nog toe onaangeroerde kant van haar tot leven. We zijn een hecht team, moeder en ik, steeds paraat voor de kinderen.
Quibuz neemt alles in de tuin nog eens goed in zich op
Niet alleen het zichtbare, tastbare gaat snel; het verdubbelen van gewicht in een ruime week, en daarna nog vaak. Van slapen en drinken naar staan, zitten, lopen, oogjes open, horen en spelen... Maar de ontwikkeling van hun karakters, het uit de verf komen van personen, dat kan je haast niet bevatten, zo snel gaat het. Ze worden geboren en zijn een nestje. Maar het zijn dan 'zomaar' opeens weer elk verschillende personen van wie je houdt en over wie je uren kan praten.
Bijna klaar voor vertrek
Wishstone's D-nest; Dame Blanche, Dada de Cato en Doubting Thomas, hebben zich ontwikkeld tot Quibuz, Kyra en Tom. Drie wezens met mensen families die al weken naar hen uitkeken. Cato is de eerste moeder die ik heb gehad die naar haar pup ging zoeken toen de eerste vertokken was. Zacht piepend, hoofd in de lege Dogloo, erachter kijkend, snuffelend achter en in de mand, in de tuin. Wanneer het er 'maar' 3 pups zijn, laat elk individu waarschijnlijk een extra duidelijke leegte achter. Zeker wanneer je een moeder bent van Cato's kaliber... Quibuz is nu eenmaal geen Kyra en Kyra geen Tom, en meer 'smaken' om je aandacht over te verdelen zijn er niet.
Tom in de tobbe, onder Bibi's toezicht
De pups zijn goed vertrokken en in hun thuizen goed begonnen aan hun nieuwe leven. Wij missen ze, maar met een gelukkige en trotse en brede glimlach denken we aan ze, thuis waar ze horen. Onze kanjers, Cato's kanjers! Schatten zijn het, en belhamels!!
Tom: zo stoer van buiten, zo aanhankelijk van binnen...
Dat laatste bleek het meest duidelijk uit hun actie op de laatste gezamelijke dag hier. Ik was even snel een boodschap gaan doen. Kwam terug en begon al op het tuinpad te praten tegen de pups. Die even in de hal zaten terwijl ik weg was. Blij en opgewonden stonden ze tegen de binnenkant van de voordeur op (met groot raam). De sleutel omgedraaid en terwijl ik naar binnen verwacht te kunnen stappen, blijft de voordeur dicht...
Kyra en Ollie nemen afscheid
De pups hebben het huis gekraakt! De veiligheidsklink onderaan de binnenkant van de voordeur hebben de spelende pups omlaag geduwd... Natuurlijk heb ik achterdeur en ramen zelf hermetisch gesloten... Door mijn gepraat en geloop rondom het huis, klinkt er uit verschillende hoeken van onze woning geblaf terwijl de pups piepen. Want dit is niet als anders.
Kyra op haar afscheidsrondje door de tuin
Net als ik besluit dat er maar een raam ingegooid moet worden, terwijl ik wederom voor onze voordeur sta en naar mijn drie schatten kijk die niet begrijpen waarom ik nou niet binnenkom, probeer ik tegen beter weten in nog een laatste keer om de deur te openen. De pups hebben met hun gespring tegen de deur de klink aan de onderkant nu net het duwtje gegeven dat mij entree geeft tot mijn eigen huis. Hoeraaa! Dit was hun afscheids-act!
Lieve Cato, haar eerste moederschap zit er haast op
Het welkom is overweldigend als altijd. Ze zijn zo aanhankelijk en gezellig! Quibuz kijkt me even aan met haar onderzoekende snoetje, Tom zet zijn enorme voorpoten tegen mijn gezicht en Kyra hobbelt er tussendoor. Ik ben thuis en de andere honden voelen ook dat alles weer goed is.
Deze 3 kinderen kennen hun naam en... luisteren meestal!
Ik kom steeds meer thuis, door en met onze honden, de blijvers en de pups die uitvliegen. Ze hebben continuiteit, vertrouwen, en liefde nodig, en ze geven het mij. Zij groeien, en ik met hen, door hen.
Blije pup Kyra
Dank je wel lieve Cato, voor het mooiste kado dat jij me hebt gegeven; je vertrouwen, het delen van je kinderen met mij, en voor dit avontuur samen.
Quibuz, Kyra en Tom, you left een big footprint on my mind, heart and soul. And... on our wall!
Graffiti op onze muur van Cato's trio, april 2011
