Cato en Co

Cato daar kun je op bouwen!

Drie weken, twee kilo. Gelukkig en tevreden. Sinds woensdag-donderdag zijn het in plaats van kleine babies echte mini hondjes. Heel bijzonder, om die omslag in elk nest weer te zien. Ze spelen, happen in elkaars bekkies, stoeien, sputteren tegen, brommen en grommen zelfs soms. Lopen, kwispelen, snurken.

De tweede helft laat vanuit de werpkist protest geluid horen...

Naast Cato's melk - ze voedt nog steeds heel concentieus en heeft nog veel melk - krijgen de koters sinds dinsdag ook pap. Geitenmelk, rijstebloempap en vlees. Allemaal lekker gemalen en mmmmm! Ze zijn er van meet af aan dol op. Vandaag, ipv vlees, vis door de pap. Minstens zo lekker!

Ze smikkelen, dat klinkt zo aanstekelijk. En het ziet er ook heel aanstekelijk uit, want zo'n kleine zwarte pup is binnen no time een zwart-wit plakkerig humpie..

Lekker loungen na een twee gangen diner...

Pups plakkerig, ik plakkerig; het maakt niets uit, want Cato likt ons allemaal zorgvuldig en liefdevol schoon. Moedermelk en pap tot ze geen pap meer kunnen zeggen, een grondige wasbeurt door mams en dan lekker slapen. Tevreden geknor en geronk komt er dan uit de werpkist. Cato gaat regelmatig even kijken naar haar slapende kinderen en slaapt tussendoor bij of komt even bij de rest van de gang.

Hier liggen we in onze lounge stoelen

En dan begint het progamma weer van voor af aan: langzaam wakker worden, over elkaar heen lopen, spelen, stoeien, drinken en dan nog een papje toe. En weer uitbuiken, slapen...

Is dit wel een echte?! Slapen ipv eten?!

Er wordt nog veel geslapen door zowel moeder als pups. Ze leveren allemaal ook een enorme krachtprestatie. Cato moet veel eten en je ziet aan haar dat het fysiek veel van haar vraagt, dit flinke nest. Ze haart erg uit, en onder haar buik hangt een imposante melk fabriek die in volle gang is. De pups groeien elke dag en hun lichaam, zintuigen, zenuwstelsel, alles is nog volop in ontwikkeling. Dat kost energie en ze leren daarnaast ook dagelijks bij, gymen in de werpkist dat het een lieve lust is.

Dit is een heel serieuze zaak...

Een lui leventje is het dus zeker niet. Maar wel een heel goed leventje! Grappig om te zien is dat sommige pups per dag vrij steady aankomen (natuurlijk steeds meer, want ze groeien snel). Terwijl anderen sprongsgewijs aankomen; de ene dag heel erg veel, dan een 'rust'dag waarop ze relatief weinig aankomen. En dan zijn er nog pups die deze twee patronen afwisselen.

Nog even alle tietjes langs, wie weet zit er nog iets in.
Gaap!

De negen van Caat hebben nu ook allemaal eigen snoetjes; ik zie de verschillen (en nog veel meer overeenkomsten!!). De drie jongens zijn natuurlijk weer enorm brave goedzakken, "doe met me wat je wil, ik vind alles best", veel meisjes laten duidelijker weten wat ze zelf in petto hadden. Ze laten alle negen op z'n tijd goed van zich horen. Dan zit het hele volkje opeens luid te kwaken in de werpkist, al die kraal oogjes naar me opkijkend...

Bibi en Jazz vanachter het raam

Drie weken zijn ze nu ruim, en dat is bij ons het moment dat de rest van de roedel, gedosseerd, met de kleintjes mag kennismaken. Cato was erg beschermend de eerste dagen na de bevalling. Vorig jaar had ze dat veel minder, maar toen had ze ook veel minder pups. Haar moedergevoel stond de eerste dagen niet toe dat andere honden in haar buurt kwamen. Ze zocht ze niet op, was op zichzelf en bijna niet buiten de puppie kamer. Al snel veranderde dat, zocht ze haar roedel ook weer op. Onder onsjes met Jazz, even snuffelen aan Plato.

Onder moeders vleugels

Cato is dus al lang weer onder de anderen, al is ze het aller meeste bij haar kroost. Maar sommigen van de honden hier in huis lopen al langs met een verlangende blik langs de puppie kamer, snuiven onder de deur. Of, zoals Bibi, zit steeds op de bank op de veranda vanwaar ze door het raam de pups kan zien en horen. Bibelotje mocht dan ook als eerste bij de babies.

Relaxed in de werpkist

Even op haar hoede een rondje snuffelen door de kamer, toen hop zonder zich te bedenken de werpkist in (maar wel eerst goed kijken waar ze veilig kon landen zonder de kleintjes te raken). Snuffelen, een beetje poetsen hier en daar... Lief!

O wat een lief zusje hebben wij!

Ol heeft de kleintjes ook al bekeken. Maar hij kwam meer de kamer in om een knuffel bij mij te halen. De rest van de roedel mag, elk op z'n beurt, de 'Catootjes' bewonderen en als het nou eindelijk eens echt zomer wordt, kunnen ze binnen niet al te lange tijd samen in de tuin...