Jonge onderzoekers: ze stappen zo de werpkist uit!...
LouLou is enorm in haar nopjes, in de zevende hemel met haar zeven pups.
Het loopt ook op rolletjes; LouLou had minimale tijd nodig om van de bevalling te herstellen.
Waar de meeste moeders de eerste week na de bevalling geen karkassen willen eten, maar liever gemalen vlees en bot, omdat het minder tijd kost en vooral minder energie, liet LouLou na enkele dagen al merken dat ze ook best een zalm wilde als diner. Gewoon zoals anders. Gewoon zoals de anderen. Alleen eet ze natuurlijk wel vaker per dag dan anders, een van de (noodzakelijke!) voorrechten van het moederschap!) LouLou loopt (af en toe nog letterlijk) over van melk en ze is zelfverzekerd en vol vertrouwen. LouLou geniet en it shows!
Voorzichtig, maar vol vertrouwen
Ze heeft ons eigenlijk niet eens nodig. Nou ja, wel om haar babies te bewonderen en teknuffelen, natuurlijk! En nageltjes knippen en dagelijks haar werpkist verschonen vindt ze ook prima (al houdt ze die zelf nagenoeg schoon, dit moedertje heeft de wind eronder!
Bolletje op 4 pootjes
Ze wil wel naar buiten, in de voortuin, voor haar sanitaire stops, en toen het nog zo warm was ook voor een kort verblijf in haar privé koude voetenbadje. Maar voor snuffelen en even lekker rondstruinen heeft ze geen tijd. Vaak zit ze al voor de voordeur voordat wij er erg in hebben. En mocht er toevallig een hond blaffen buiten ons hek, of iemand langslopen, of klinkt er geluid uit onze achtertuin, dan rent Loutie linea recta naar de deur en haar hele lichaamstaal vertelt ons dat die deur open moet, en wel NU! Want dan moet ze bij haar babies zijn. Meteen.
Op de drempel toch moe geworden...
Ze maakt geen zenuwachtige indruk; ze is niet onrustig of bang, maar haar nest kan niet onbemand zijn als er iets, wat dan ook, buiten het gewone gebeurt.
LouLou bedolven onder haar pups
Even was er een dilemma, een paar dagen na de bevalling; dan moeten alle moeders altijd graven. Ze verliezen dan nog wat oud bloed van de bevalling en dat roept instinctmatig op tot graven. Maar graven kost tijd en die tijd moest ze afknabbelen van bij haar pups zijn... Dat was duidelijk op twee benen hinken voor LouLou. Druk druk druk!
Puppie puzzel
Op interesse voor haar babies van de roedel zit ze beslist niet te wachten. Dit is weer een heel beschermende en self supporting moeder. Pernod staat dagelijks wel even stilletjes met zijn zwarte snuit tegen het raam van de puppiekamer. Wat daar gebeurt, wat daar voor iets spannends is, vindt hij enorm interessant. Maar helaas voor hem en de rest, de luxaflex zijn goed als dicht. Anders gaat Loutie op de bank staan en blaffen. ze wil geen pottenkijkers! Keetje, grote zus van deze zeven pups, draalt in het halletje voor de dichte deur van de puppiekamer. Not a chance! Not yet!
Kiekeboe!
De pups zijn van en voor LouLou en voor LouLou alleen! En gelukkig ook voor ons. En binnenkort komen er meer mensen-bezoekers. En dan, stapje voor stapje, zullen de pups steeds meer gedeeld worden met iedereen hier. En dan heeft Loutje ook weer eens tijd voor zichzelf, om appeltjes te zoeken in de tuin, of peren. Of om met de roedel weer eens van gedachten te wisselen. Maar zover is het beslist nog niet! Mama heeft een doel, een missie: Haar zeven dikke buffeltjes zo trots als een pauw koesteren, voeden, poetsen, bewonderen en beschermen. En dat is een dag-en-nachttaak, neem dat van ons aan!
Ze lopen, kijken, horen, blaffen en toch zijn het nog echte babies!
