Over massief eiken en flexibiliteit

De roedel. Op ons terras.

Een paar weken geleden hebben we een nieuwe vloer in de woonkamer gelegd. Massief eiken, stevige, stroeve brede planken waar de honden goed op kunnen lopen.

Natuurlijk deden we dit een paar weken geleden; met een teef in de tweede helft van haar dracht gaan we geen toeters en bellen uithalen in en om het huis.

Joris had twee dagen vrij genomen en met mijn vader hebben we 3 dagen hard gewerkt. Gelukkig was het stralend weer!

Eerst moest er natuurlijk gepakt worden; dat had ik al van te voren gedaan. Alle boeken in heel veel dozen. De roedel vroeg zich af wat ik aan het doen was, en waarom. LouLou en Bibi assisteerden mij. Loutje kroop zelfs in wat verhuisdozen om ze te inspecteren. Denk ik.

Het inpakken en versjouwen van alle dozen naar de 'meidenkamer' alarmeerde Janet enigszins... Dit is uiteraard anders dan anders. En 'anders' moet je altijd zorgvuldig in de gaten houden.Waar gaat dat heen? En wij?? Maar de echte stress begon voor Janet toen we de meubels uit de kamer verplaatsten naar de puppiekamer. Ze liep mee, heen en weer tussen de woonkamer en puppiekamer. 

Een bank paste er niet meer bij, die werd dus in onze hal gestald. Dat klopte helemaal niet, vond Janet. Snuffel snuffel, steeds opkijkend naar ons. Ze zat er bovenop.

Bieb (li) en halfbroer Plato:

"Ja, wij liggen precies hetzelfde, want wij zijn 3/4 broer en zus"

De rest van de roedel geloofde het wel. Ze verbleven buiten, op het gras of het terras. Het was prachtig weer en we waren allemaal bij elkaar; niets om je zorgen over te maken dus. 

Tessel (li) en Jazz (erachter heeft hoofdje van LouLou)

Toen de woonkamer leeg was en de oude vloer eruit, was er opeens genoeg tijd over om de muren te witten. Janet vond het allemaal best, zolang ze er boven opzat... onze lieve zorgen-mams...

Janet, ons 'wakend oog', onze opper-moeder

Twee avonden moesten we 'kamperen'; de keuken en ons halletje waren onze leefruimte. Veel mandjes her en der, en natuurlijk een bank; no problem!

Onze hal. With dogsz and people.

Het was gewoon extra gezellig, zoals dat hoort, bij kamperen. Samen koken (als altijd), samen loungen,samen alles... En vroeg naar bed, want buiten was het nog veel te fris en donker voor 'a camping night out'...

Samen koken...

Cato ligt 's morgens graag op de bank. Op de 3-zits bank, wel te verstaan. Cato is een dame van gewoontes. Dus ze stond 's morgens voor de keukendeur naar de woonkamer. Om op 'haar' bank te mijmeren over de dag, turend in het kanaal. Maar wat nu? Dat mens hield de deur dicht! Stil stond ze daar te wachten. Geduldig, in eerste instantie. Dat leverde niets op, dus 10 minuten later opnieuw proberen. Kijken of het mens het nu wel begrijpen zou. Nee dus. Na 5 minuten wachten, geduldig/stoicijns met haar snuit tegen de deur, keert ze weer om. Dan heeft ze door dat het niets wordt. Haar zitje op de 'Grote Bank', uitkijkend over het kanaal.

Ze stemt in; het wordt de kleine bank. Zonder uitzicht, zonder kuil in het midden. Het is anders. En de twee zits bank ligt eigenlijk ook heel lekker...

Gelukkig voor Ollie; zijn 'huis' blijft gewoon staan waar het stond; in de keuken

Het is extra gezellig en extra samen. Het is een soort van camperen. Een avontuur. De vloer is weg, en er komt een nieuwe vloer.

Gelukkig biedt de tuin houvast. Het terras, het gras, de struiken. Alles is hier diep geworteld, vertouwd en veilig. Geen veranderingen en dus ook geen aanpassingen. De zon is nieuw, met al de warmte. Die koesteren zij en wij, gedurende de dagen. Koffie-pauzes, lunch; de zon is uitnodigend en onweerstaanbaar...

Baguette bestudeert hoe Joris in de kas ook de boel op orde houdt

En dan is het zover: "Joehoe!" Alles mag terug in de kamer. Janet is als een kind zo blij, en de rest is tevreden als ze na een paar uur buiten weer naar binnen kunnen. Ook al schijnt de zon. De woonkamer is het hart van ons huis. Niemand kan zonder en iedereen heeft er zijn eigen plek.

He he, alles weer op z'n plek

Flexibiliteit?? No problem, niet eens op massief eiken. Home is where the heart is and our hearts are here. Right here. We belong together, met of zonder bank-met-kuil, met of zonder mandjes en vooral 'met elkaar'. We are a team.

Lekker vloertje; niets meer aan doen (Bieb vertrouwt de vloer haar drachtige lijf toe)

Nu hebben we een massief eiken vloer en witte muren. De basis is veranderd, maar wij zijn het zelfde. We zijn een familie. In genen en/of in nature. We horen bij elkaar en geen fundament maakt daar verschil in. Kanjers zijn het. Ons kampeer-weekend zit erop. We zijn het solide doorgekomen en iedereen is extra tevreden met de nieuwe woonkamer.

Eind goed al goed: Janet en Baguette tevreden snurkend 

in onze vernieuwde woonkamer

Bibi: Our Girl on Fire

She's just a girl and she's on fire...

Bibi  is drachtig! Ons Bibekindje is al lang geen baby meer, maar een babe. Twee en een half jaar oud, 26 dagen geleden gedekt door Bonk, en ze draagt pups!

 Echo Bibi (Je ziet twee van de vruchtzakken in beeld)

Bieb was eigenlijk meteen na onze bezoekjes aan Bonk duidelijk rustiger, extra aanhankelijk, steeds dichtbij mij en ze zoekt steeds meer haar rust... Vrijdag vielen haar opgezette tepels me ook erg op. Maar ja, het zijn allemaal gradaties.

Hotter than a fantasy...

 Kleine verschillen en bovendien precies de tekenen waar je als fokker op wacht en op hoopt... Dus hoe serieus mag je jezelf en je teef nemen?...

 This girl is on fire!

Heel serieus. Dit verzin je niet. Dit is er. En dat bleek weer. Geen hoopvolle hersenspinsels maar feiten.

 She's got her head in the clouds...

En met die feiten (echo) komt een heerlijke roze wolk steeds dichterbij; zomer met Biebietjes... Ik heb een hartje zien kloppen, terwijl Bieb hijgend naast me op het bed lag voor de echo. Ik heb vruchtzakken gezien...

She looks like a girl but she's a flame

En Bibi?? Die is rustig 'bebetjes aan het maken', zoals wij dat noemen. Ze ligt. En verligt. En verligt nog eens. Klapt haar rechter pootje om, zoals altijd. Kijkt trouw naar me op, en weet dat het goed is.

Rosie's (en onze!) baby uit 2010 is een babe. Sterk en krachtig, rustig en zelfbewust. Bibi maakt 'bebetjes'... YESSSSS!

(Bibi februari 2011)

She's on top of the world,

Hotter than the hottest girl...

Bieb is op een derde. Nog bijna 6 weken hebben we te gaan. Te wachten. Te dromen.  Te verheugen en genieten. Te hopen.

Bibelot is aan zet. Maar nu nog niet...

(Bibi april 2011)

Everybody stands, as she goes by

Cause they can see the flame that's in her eyes...

Girl on Fire - Alicia Keys - YouTube

Tuinieren

Plato, Janet, en Tess. Loutje snuffelt aan de lens...

Weekend, heerlijk! En eindelijk, eindelijk is het ook lente! Het groen schiet uit de grond en de struiken. De hondjes knabbelen aan het nieuwe jonge gras. De eenden flirten langs het kanaal en hun veertjes vliegen door de lucht... Er wordt wat afgesnuffeld langs de waterkant.

Joris snoeit de haag en heeft gezelschap

Deze zondag hebben we besteed aan de tuin, moestuin en (als altijd) ook het huis. De hondjes helpen, natuurlijk. Bibi ligt overal aan mijn voeten, Baguette volgt mij met vrolijke kwispel van kamer tot kamer, steeds weer een knuffel of bal in haar bek. De rest helpt Joris, de Head Gardener, buiten in de tuin. Janet is altijd Joris' trouwe tuin-vrouw. Het clubje lome laabs verhuist net als Joris met ladder en snoeischaar door de tuin. Snoept een grasspriet, graaft wat, speelt met een bal, of luiert in de zon. Allemaal ervaren we weer een beetje hoe dat was: ons zomerse leven. Ons leven buiten... Mmmm.

Tes ligt tevreden in een kuil

Plato vindt het niet zo nodig om de tuin in te gaan; hij ligt lekker in zijn mandje in de zon binnen. Wanneer ik hem roep om naar buiten te komen, draait hij op zijn ruig, wendt zijn hoofd af en geeft zijn buik bloot; "Laat me nou!" Maar ik laat hem niet; deze grote jongen moet ook van de frisse lucht genieten.

"Wat bedoel je??" (Bibi, Baguette en Jazz)

De eerste plantjes, spinazie, rucola en nog meer, komen al op in de moestuin. De moestuin-Joris' moestuin, is verboden terrein voor de dogsz. Janet kijkt trouw over het hekje naar haar grote tuinman. Hij komt altijd weer terug...

Cato. Solo.

De meute mag Joris dan volgen door de tuin, Cato doet haar eigen ding, zoals Catootjes dat nu eenmaal doen. Ze ligt een hele tijd lekker alleen op haar grasveld. Hoewel ze niets om speelgoed geeft, is ze balbezitter. Trotse balbezitter.

Cato de keeper

Totdat Jazz het genoeg vindt. En Jazz rules. De bal wordt zonder misbaar ingenomen. Caat verlegt haar aandacht zonder enige spoor van teleurstelling op het houtblok naast zich. Jazz mag dan de baas zijn, maar niemand solt met Catotel! 

Jazz en Bieb

De was droogt in de zon en de hondjes soezen op het terras. De watertobbe is opnieuw gevuld en LouLou probeert 'm meteen uit. Plons!

Biebs kijkt of het allemaal wel goed gaat...

(Ze heeft er een hard hoofd in)

We lunchen buiten, voor het eerst dit jaar, terwijl de roedel verspreid aan onze voeten ligt. Hun diner serveer ik uren later ook in de buitenlucht; zalmlijven op een bedje van groenten (wortel, biet, brocoli). Een feestmaal. 's Avonds toch lekker de houtkachel aan binnen. Iedereen is rozig van zoveel buitenlucht. De merels slapen inmiddels, maar binnen klinkt het gelukkige gesnurk van onze hondjes.

Gemengd gezelschap

Blue skies & Stormy weather

Alle riemen af, de vrije wandeling kan beginnen!

Een strak blauwe lucht met zon, heerlijk! Dat was vanmorgen. Tegen het begin van de middag begon het hier te stormen... Niet normaal meer, het lijkt wel of we nabij de Sahara wonen! De veranda, het terras, de ramen, de muren, de dogs en ik, alles is nu toegedekt door een dekentje van fijn zwart zand. Zelfs binnen zie je het laagje zand, ondanks 2 keer stofzuigen...

Moeder en dochter: Loutje en Cato

Het waait in je ogen, ook in de ogen van de hondjes; vanmiddag liepen ze met hun oogjes toegeknepen tot spleetjes. Communicatie niet mogelijk, hun oren flapperden in de wind; we horen elkaar niet en ja, dan is het maar hopen dat onze blikken elkaar kruisen...

Mike Tyson gaat recht op haar doel af... (Catootje)

Maar, deze foto's zijn van een prachtige ochtend, van de stilte voor de storm. Van ons en de roedel op pad. Samen.

Een van Cato's vaste gewoontes op elke wandeling

Natuurlijk was het erg fris, maar weer of geen weer, Cato neemt steevast een duik. Daarna dan lekker rollebollen in het dorre gras. Onder tevreden bromgeluidjes. LouLou komt even snuffelen of het wel pluis is, haar mams op haar rug, brommend als een tevreden beertje dat de honing heeft gevonden...

"Ja, en??" (Bibi)

Loutje lijkt daarin op haar grote halfzus Bieb. Overal even kijken, even snuffelen. Niets ontgaat hen.

Bieb galoppeert als een sterk, gespierd en glimmend raspaardje over de weilanden. Bewegen is heerlijk!

Zonnetje of niet; warm ingepakt! (Met mijn helper Jazz)

We wandelen veel te weinig samen, Joris en ik. Toen we alleen nog Bren hadden, was dat juist ons moment samen. Langzaam aan is het wandelen verworden tot 'werk', tot iets dat 'moet'. En met 9 honden moet er ook veel gelopen worden. Dus gingen we apart onze weg; hij een groep en ik een groep. De groepen wisselen van samenstelling, afhankelijk van loopsheid en dracht en jeugdigheid. Maar we hebben afgesproken dat we in de weekenden toch weer samen lopen. Meer wandelen, ja, maar ook extra plezier voor allemaal!

Black is beautiful.

(onze beautiful blondes zaten in de eerste groep)

Bieb moet op de dijk nu aan de lijn; ze wil het liefste overal het kanaal in duiken. En dat mag nu niet, na de dekkingen. Ze loopt braaf aan de riem, kijkt steeds naar me op; "ben je er nog?". De rest dartelt om haar heen. Er zijn al een paar groene sprietjes tussen het dorre gras. En ook zijn er nog best wat verdroogde bieten te vinden, kwestie van goed zoeken... Dat zwarte randje van vandaag door de drenthse storm, dat doet ons niet. De luchten worden blauwer, het gras snel groener, en na de storm komt zonneschijn.

Bibi, Bonk en iBis

Bibi (Wishstone Cassandra Rose) - feb 2013

Dinsdag ochtend gingen we voor de 4e keer progesteron prikken en twee uur laten wisten we dat Bibi's avontuur NU ging beginnen. Alles voor onderweg stond al klaar, de hondjes allemaal nog uitgelaten en daar gingen we met z'n drietjes: Jazz, Bieb en ik. Naar Ulvenhout. Naar Bonk!

Bibi (ze denkt altijd zelf mee...)

Dat was best een ritje, maar met muziek en lekkere gedroogde vleessnacks waren we er zo. Vlak voor we bij het bos aankwamen, waar we nog even gewandeld hebben, zong de radio: "All you need is Love" van de Beatles, gevolgd door Prince met 1999 "... I'm gonna listen to my body tonight!" Mijn stemming was verwachtingsvol. Bieb's eerste dekking. Mijn kleine Biebekind! Ze moet het uiteindelijk toch helemaal zelf doen, en hoewel mijn inschatting was dat ze het prima zou doen, moest het toch nog maar even gebeuren...

Afterparty; op het grote hotelbed... (Zonder Bonk:-))

Ze deed het precies zoals ik gehoopt en verwacht had. She listened to her body allright! Daar stond ze, op vreemd terrein, staart omhoog opzij gekruld, toen Bonk, die echt een bonk is, eraan gegaloppeerd kwam. Recht ging hij op zijn doel af; hij is een kenner... Bieb, groen als gras, was helemaal in control; haar lijf sprak boekdelen. Dit moest, nu! En voor ze met haar ogen kon knipperen, was het al zover! Ze stond als een huis!

Nog een beetje onder de indruk van alles...

Blij en trots stapten we met z'n drietjes later op de avond ons hotel binnen. Alsof ze elke week in een hotel overnachten, liepen mijn zwarte kanjers mee, de lift in, de gang door. Natuurlijk hadden ze veel bekijks... Snuffel snuffel in de kamer en toen: he he, eindelijk eten... Home is where de voerbak is!

Trouwe Jazz waakt hier...

Voor het slapen gaan nog even een rondje verkennen buiten en toen was het bedtijd. Bieb snurkte en sliep diep. Jazz deed nog af en toe een oogje open, mijn co-piloot zorg voor ons allemaal.

Nog even uitbuiken op het Grote Bed :-)

De volgende dag was de tweede dekking, maar pas 's avonds. Een dagje luieren en lummelen dus. Geen roedel om uit te laten, geen huis om schoon te maken, geen prik-afspraken bij de dierenarts. Maar een lekker dagje met de meiden op stap. Drie bossen hebben we verkend, twee cafe's bezocht en toen was er nog Bonk als toetje.

Weer thuis, op haar vaste honk, samen met zus Baguette

Woensdag 's avonds laat waren we weer thuis. Een reisje van nog geen twee hele dagen, maar wat een avonturen. De roedel (behalve onze 'echte man', Plato!) heeft Bieb zorgvuldig besnuffeld. Vooral Cato en Baguette, echte kenners op dit gebied (want al 2 keer gedekt), namen daarvoor uitvoerig de tijd. Bieb liet het allemaal over zich heenkomen. Ze was duidelijk nog helemaal overspoeld door alle indrukken, de dekkingen. Hetzelfde meisje en toch anders.

Ondertussen is het nog erg onrustig in haar lijf, al die hormonen! Ze wil Ollie versieren (haar moeder Rosie had wanneer ze loops was ook altijd 'de hots' voor hem). Gecastreerde Ol snapt er niet zoveel meer van. Hij wordt onzeker van zoveel sjans... Zijn oortjes plat, zijn ogen op mij gericht, zoekend naar steun. En die van Bieb ook; wat moet ik nou?! Help!!!

Bibi, 7 weken oud, december 2010

Nu is de tijd van hopen en wachten aangebroken. Bibi is aan het "bebetjes maken", zoals wij dat noemen. Bieb is nu mijn grote Biebekind, ze heeft bewezen dat ze klaar is voor haar nieuwe fase. Ze is ingewijd als fokteef en Bonk deed dat als een echte heer.

Wordt vervolgd!

TIEN Jaar Jenny-Bee!

Mmm, wat zit er allemaal in?

Afgelopen donderdag was het hier feest, want Janet, onze op een na oudste, werd tien. En met haar tiende verjaardag, vierden we ook Ollie's tienjarig jubileum als vader. 

Net als bij mensen-verjaardagen, hoort bij de verjaardagen van onze honden zingen, lekkers en... soms een postpakket...

Altijd erg onder de indruk van de camera...

Ons Goudhaartje kreeg donderdag een enorm pak uit Nijmegen van haar vriendinnen Marjan en Claire, met lekkers en speelgoed en knuffels. Inclusief kaarsjes! Ze mocht het helemaal zelf uitpakken, met een beetje hulp van mij. Haar neus stak ze vakkundig in het pak. Bedachtzaam ging ze te werk, precies zoals je van Jenny verwacht. Daarom waren alleen haar dochter Jazz en kleine LouLou bij het uitpakken aanwezig. Anders weet ik zeker dat Jen zich laat wegduwen door de anderen, die sneller handelen en lieve Janet zou ze zeker de ruimte geven.

Blissfull blondes: Baguette en Janet

De kado's vielen in goede aarde, bij de hele roedel. Terwijl de gedroogde kip-snacks nog van de lippen worden gelikt, rennen LouLou en Baguette al rondjes met de pluche bal. Plato onderzoekt de knuffel-dolfijn die daarbij hoort, en Janet probeert het enorme flosstouw uit. Bieb heeft meteen door dat er nog van allerlei lekkers in het pak zit, en verwacht met een indringende blik meer. (Nee, Bieb, niet nu!)

Dochter Jazz kijkt bescheiden van dichtbij mee

(O)pa Ollie komt zelfs kijken wat al de commotie te betekenen heeft. Natuurlijk bedenkt hij zich geen minuut, pakt de pluche dolfijn waar Plato net mee klaar is, en sleept die zijn bench-huis in, dat al vol met knuffels ligt. Ol kan er nog net bij. Gelukkig lig je er ook lekker zacht op.

Ontwapenend, aandoenlijk groot beest...

Jen, die nooit moeite heeft gehad met delen, staat tevreden in haar roedeltje. Drie nestjes wierp ze en ze was een fantastieche moeder. Niets had ze nodig als ze babies had; ze deed het allemaal zelf, rustig, liefdevol, vol zelfvertrouwen. Steun vroeg ze niet van me, maar samen met mij genieten van haar kroost  kon ze zeer waarderen. Een oermoeder, die bij de drie bevallingen precies wist wat ze moest doen, hoe ze het moest doen. Geen paniek, geen krimp gaf ze ooit. Natuurlijk was het zwaar en ingrijpend, moeder worden en zijn, maar Jen zag het nog meer dan welke andere teef van ons ook als een voorrecht. Ze ontleende zelfvertrouwen aan haar moeder rol. Moeder zijn is haar grootste geluk. Op de tweede plaats staan de roedel en wij.

Net als haar vader Ollie, is Janet een enorm dankbare hond. Vanaf haar vierde woont ze bij ons; ik ken haar vanaf haar eerste jaar. Het heeft jaren geduurd voordat ze echt durfde geloven dat al het goede en fijne hier bij ons, voor en van haar is. Op elk moment. Ik durf te zeggen dat ze dat nu wel voor een groot deel doet. Maar 'for granted', zoals de ander honden hier, nemen Ol en Janet niets.

Zo trouw als Janet 

Janet wierp niet alleen 3 nesten (25! pups), ze heeft ook vaak bijgesprongen bij andere moeders, andere nestjes. Onze Rosie was niet meteen vanzelfsprekend mams, de eerste worp, in 2009. Het was een goede bevalling, maar wat moest ze daar nu mee, die natte kleine wezentjes?? Ze piepten en dronken aan haar tepels... Roos keek het aan en keek naar mij, ze vond het wel ok, maar deed niet actief mee. De pups werden niet automatisch gelikt en gestimuleerd. Ik ben een mens en geen hond. Ik kon het niet van Rosie overnemen zoals een teef. Toen ze 's morgens even met Joris naar de tuin was, riep ik Janet, die al de hele nacht achter de puppiekamer deur had liggen snuiven, de werpkist in. Meer hoefde ik niet te doen. HOP, daar sprong ze vakkundig tussen de 7 pups zonder iemand te raken, poetste iedereen een voor een, ging toen met een gelukzalige diepe zucht uitnodigend liggen: Kom maar jongens, drinken! "Lieve Janet, je hebt toch geen melk?!", zei ik nog. Maar aan het eind van de dag had ze wel degelijk melk! Ze heeft het nestje tot de laatste dag, 8 weken lang, begeleidt. Twee teven met tietjes en met melk hadden we hier. Twee moeders, en Jen verdrukte Roos niet, daar is ze te bescheiden voor. Ze deden het samen en Roos kon rustig wennen aan haar nieuwe rol als moeder.  Roos groeide er dan ook snel in. Wel was Janet veel beschermender dan Rosie... Wanneer de pup families op bezoek kwamen, Rosie hen verwelkomde en trots haar kinderen met hen deelde, zat Janet aan de rand van het puppie rennetje de boel, en vooral de pupfamilies, met argus ogen in de gaten te houden... Het liefst had Jenny-Bee ze allemaal gehouden!

Janet tijdens haar laatste bevalling, 2008

Dat 'mee-moederen' heeft Janet daarna nog vaker gedaan, alleen nooit meer zo intensief, want dat was niet meer nodig. Dat was voor Janet wel eens moeilijk; ze wilde altijd meedoen met de pups! Pas toen ze in 2011 gesteriliseerd werd vanwege een beginnende baarmoeder ontsteking, is die behoefte minder sterk geworden. Maar ze snuift nog altijd bij de deur van de puppiekamer wanneer er een nestje geboren is. En de werpkist 'kraakt' ze ook nog graag, wanneer de pups nog jong zijn en hun moeder even buiten.

Dat oer-instinct van Janet uit zich ook in de roedel; ze is het anker, ze is de spil van de roedel. Niet de roedelleidster, daarvoor heeft ze te weinig zelfvertrouwen en mist ze de balans. Roedelleidster in haar dochter Jazz, die zoveel op haar lijkt maar een heel andere start gehad heeft.

Janet: het anker van onze roedel (Loutje er boven op)

Wanneer Janet (voor de lol) even uit logeren gaat in Oosterhesselen, waar ook Janet's broer en dochter wonen, merken Joris en ik dat we niet alleen Janet als persoon, maar ook als spil van de roedel missen. Hoewel ze zelf niet zo rotsvast-stabiel is, is dat wel haar kwaliteit in de roedel. Ze leert (speelt) heel opvoedend met pups en de jonge honden, en ze is de 'veilige honk' voor iedereen. Pups die langer blijven en onze eigen 'blijverds', kruipen steevast bij haar in de mand. En gister nog, lag Cato met haar in een mand. Iedereen is ook dol op Janet. Zo geeft zij als zeer trouw en  liefdevol lid van de roedel, de honden om haar heen (pups en onze roedel) vertrouwen, veiligheid, stabiliteit en de rust, die ze zelf zo heeft moeten zoeken en nog steeds meer en meer vindt.