Stilte na de Storm

Zon in labradorland

Het stormt en het stormt! Alle oortjes flapperen binnenste buiten en de roedel wordt er balorig van. Ze krijgen buiten de kolder in hun kop, rennen, springen, spelen woester dan anders. Maar koud hebben ze het niet en de storm stoort hen niet. Ik ben de enige die tegen de wandelingen opziet.

Jazz en Tessel

Het kanaal is op sommige plaatsen langs de kanten een beetje bevroren, maar daar waar het water golft, springen Cato en Plato en Bibi er zo in, als ik ze de kans geef. Ze hadden een paar dagen geleden ijs in hun vacht zitten, witte ijsklonten in hun zwarte vacht. Nergens last van, jasjes van goede kwaliteit!

Baguette en Olifant

Maar na het wandelen en het spelen in de tuin, is de woonkamer, gevuld met 9 laabs, een oase van rust. Badend in de voorjaarszon wordt er geslapen, geluierd, genoten van de weldadige warmte van kachel en verwarming en het zonnetje dat door de ramen binnenvalt. Lichttherapie voor ons allemaal. Stilte, onderbroken door gesnurk, gesmak, een zucht, een kreun.

Plato en Loutje

Iedereen hier geniet van het weldadige zonnebad. Kleine stofjes dwarrelen door de lucht, door de zonnestralen, verder beweegt er niets. De hele roedel in rust. Alleen het water in het kanaal en aan de kale bomen veraden dat het stormachtig stormt.

Plato en Bibelotje

Straks, straks wordt het echt lente. En zomer. Ook hier! Dan leven we weer buiten in plaats van op de banken en voor de houtkachel. Dan zonnebaden we op ons grasveld. Of zoeken we de schaduw op. Straks...

Winter Vertellingen

Hier spelen Plato en zijn kleine zusje Joop "Op een onbewoond eiheiheiland"

(Schaap  en beertje zijn ook nog net op het droge...)

De dagen vullen zich en kabbelen voort. Sommige dagen zijn met meer evenementen gevuld dan andere, maar er is altijd genoeg te doen, overal zijn avonturen te beleven.
Baguette's pups zijn allemaal uitgevlogen en al helemaal thuis in hun nieuwe levens, met hun mensen. Haricot Vert cq Joop, bleef onverwacht drie weken langer en dat was een groot feest!

Op een grote paddestoel... Zoo moe kunnen puppies zijn.

(begin feb)

Ondertussen is Cato heel schijnzwanger, ze graafde en nestelde, had melk en verdedigde knuffels. Maar pups had ze niet, natuurlijk. Catootje moet wachten tot de volgende loopsheid. 's Nachts is de onrust het grootst, dan is er natuurlijk ook helemaal geen afleiding. Dus slaap ik al een paar dagen op het matras bij haar in de puppie-kamer, die nu aangenaam fris is en donker in plaats van in puppie tijden. De eerste nacht was het wel vreemd om zo in de puppie-kamer te liggen zonder warmtelamp aan, zonder de continue snurk-geluiden van de vermoeide en gelukkige nieuwe moeder, zonder dat ik zelf uitgeput en overspoeld ben door emoties. Gelukkig snurkt Cato ook zachtjes naast me.

 Joop heeft mams helemaal voor zich alleen!

Overdag gaat Cato met mij mee de boodschappen doen, maar er zijn er meer die dat erg leuk vinden. Iedereen eigenlijk. En als ik in het dorp of Groningen kom zonder hond, vraagt men mij waar ze zijn. Bibi is de 'ontvangst commissie' van de plaatselijke Coop; ze mag er naar binnen en zit bij de kassa's. Daar wordt op haar gelet en ik kan mijn boodschappen toen. Bieb weet dat het haar winkel is, ze kan niet wachten om uit de auto mee naar de ingang te lopen. Ze loopt dan ook anders dan anders; ze heeft een missie! Jazz is weer de vaste hond voor de drogist annex postkantoor in ons dorp. De mevrouw van de winkel laat wat ze aan het doen is onmiddellijk 'vallen' en kruipt bij Jazz op de grond om haar te liefkozen. Niemand anders probeert zich uit de auto te wurmen bij de Coop of drogist; aan gewoontes valt niet te tornen! 

Baguette (met kap ivm wondje van haar bengels) zoogt nog geduldig

Maar behalve voor wandelingen en uitjes naar Groningen en Annen, komen we de deur niet al te veel uit, (op de wandelingen na natuurlijk, die gaan door!) Koud. Al kan dat de honden niets schelen, ze spelen net zo lekker in de tuin als in zomerse tijden, vooral de jongste generaties, Bieb, Plato en LouLou.

Plato op zijn lievelingshoek van de bank

(zijn moeder Baguette ligt, met kap op, achter hem)

Maar de woonkamer, de woonkamer is the place to be in dit seizoen. Houtkachel aan, knappende geluidjes van het brandende hout en de weldadige warmte en geur van het vuur. Iedereen houdt daarvan. Bieb is de enige die standaard vlak voor de houtkachel ligt. Ze wordt dan soms bijna te warm om te aaien. Peinzend tuurt ze in de vlammen, of ze slaapt, hoofd tussen haar voorpoten.

In Rome, do as the romans do; dus Joop ligt lekker bij haar halfzusjes LouLou en Bibi bij het vuur, elke avond 

Vaak vormt zich een kringetje rond de kachel, maar de banken blijven ook zeer geliefd. Plato kan als geen ander schouder aan schouder met je zitten televisie kijken. Hij maakt er ook verwonderde of wat bezorgde geluidjes bij; hij is nooit stil! Plato kijkt echt televisie, zijn ogen en hoofd volgen het beeld en soms krijgt hij grote rimpels. Zo is een dvd-tje nog leuker!

Synchroon dutten: Janet en Joop 

Ollie en Joop

Na Joop's vertrek moesten we hier allemaal afkicken; nu waren echt alle pups verhuisd. En Joop, ja Joop was ons natuurlijk heel erg dierbaar geworden in de extra tijd die we met haar alleen hadden. Ze was ieders troetelkind, maar het meest nog dat van Baguette. Ze mocht bij echt iedereen in de mand, op de bank, alleen Jazz wenste wat privacy; niet te dichtbij komen dus. Joop wist precies hoe ze het aan moest pakken, op de rug gaan liggen, nekje bloot, maar daar trapte Jazz niet in. Die bleef dan grommen. Joop bleef dan onverstoorbaar, laag kwispelend, onderdanig liggen, maar taaide uiteindelijk toch af. Tegen zoveel gegrom niet opgewassen.

Oud en jong op de akker; Ol met een jasje aan

want het is frissss

Dat Joop een leegte achterliet (in een huishouden met negen laabs...) kwam vooral omdat ze zo 'gewoon' met alles meedeed. Alleen samen wandelen met de roedel hebben Joris en ik na de eerste keer direct verworpen: veel te zwaar om een flink stuk te tillen, zo'n grote goed doorvoede pup! Zelf mocht ze natuurlijk alleen kleine stukjes lopen!

De bank wordt multifunctioneel gebruikt

Baguette ging haar zoeken toen we Joop vol vertrouwen uitgezwaaid. En bleef dat doen de rest van de dag en volgende. Toen moest Baguette dus afleiding hebben. Met nog een beetje slappe tietjes, gingen we naar Groningen. Wat de zinnen verzetten kan natuurlijk het aller-aller beste door te gaan shoppen.

Baguette is een eerste klas shopper, ze pakt namelijk zelf knuffels of andere spullen in haar bek, vrolijk kwispelend: "Deze nemen we!" Die enorme kwispelstaart van haar was op zich al een aandachtspunt, ze kwispelde als ik niet uitkeek alles van z'n plaats.

Bibi mediteert, Baguette dagdroomt

Thuis was ze dan vermoeid en sliep ze de hele dag, ons zonnetje met een groot moederhart en uitgevlogen kinderen. Na een week of twee was Baguette weer beter in haar hum. Gelukkig heeft ze ook zoveel vriendinnenals afleiding en haar zoon Plato is erg belangrijk voor haar.

Dubbeldekker; zo ligt LouLou het liefste (Baguette vindt het ook prima)

Tes was weken uit logeren en kwam in blakende conditie weer terug van onze vrienden in Oosterhesselen. Plato en LouLou gingen naar de Martini Dog Show en deden het geweldig.

Janet heeft een kleine operatie aan haar ooglid ondergaan (goedaardig bultje) en Ol, Ol stapt onverminderd dapper mee op de wandelingen en komt meerdere keren per dag lekker bij de roedel liggen, in de kamer.

(Half)zusjes Bibi en Loutje

Van mij mag het voorjaar heel snel doorzetten. Met meer groen dan alleen de sneeuwklokjes in de tuin. Met zon en een zacht briesje dat fluistert over de zomer. Maar de honden, die maakt het weinig uit. Als geen ander kunnen ze genieten van NU. Of dat nu bij een houtkachel is of op de warme tegels van het terras. Alles is fijn en wordt intens beleefd. En, als het eens niet vanzelf gaat, zijn wij er om ze te helpen. Op hun beurt doen zij dat keer op keer met mij.

Tessel slaapt

Ontdekkingen

 Terwijl mama de bak uitlikt, snoept het kroost van een toetje

Ook als je weet dat het veel werk is, is het toch verbluffend veel werk, een winternestje. Niet dat ik klaag, begrijp me goed, het is heerlijk! Maar heel veel meer poetswerk dan een zomernest.

Daarom was het een beetje stil op het blog. In tegenstelling tot ons huis: het is hier reuze gezellig en knus. En de pups zetten de ene mijlpaal na de andere.

29 november: voor het laatst in 1 kratje

Ze zijn de werpkist ontgroeid! Eerst alleen overdag eruit, met in en uitloop in de puppiekamer. Toen ging er een deur open en bleek er nog een hele hal te bestaan... En gisteren ging opeens de deur naar buiten open... Mochten de kleintjes het gras even op, lekker rond macheren, poepen en plassen, snuffelen hier, snuffelen daar, en toen weer lekker naar binnen. Warm! Maar het openen van deuren en onthullen van geheime, nieuwe werelden, heeft ook zijn schaduwzijde...

5 december: 

De werpkist motten ze niet meer. Tenminste, niet wanneer ze er allemaal tegelijk in moeten met het schuifdeurtje dicht. Een keel dat ze opzetten toen we het een paar nachten geleden voor het laatst deden...

5 december; Baguette's 8 in de rust 

En nu ze weten dat achter elke deur andere deuren zitten, willen ze die openen. Ze zetten hun pootjes op de drempel, proberen met hun koppies tussen de deur te komen wanneer ik die wil sluiten. Het zijn echte verkenners!

12 december: halfzusje LouLou in de werpkist!

Geen nachtjes in de werpkist meer, dus. Het H-nest heeft vannacht zijn eerste bench-nacht beleeft. Even waren ze heel ontevreden; wat nou, wij achter de tralies?!

Maar we hebben ze rustig even laten protesteren en dat resulteerde in een weldadige stilte. Het kroost sliep. Ze hebben weer een grens verlegd!

19 december; moeder en Cato waken 's nachts vanuit hun bank

Er wordt druk gestoeid overdag, soms erbarmelijk gejankt wanneer de ene de ander in zijn staart of oor bijt, en vol overgave trekt. Maar er wordt ook geknuffeld en samen getukt, aan elkaar gesabbeld en op elkaar gelegen. Het speelgoed is nu ook erg in trek; rollende balletjes, de voetbal van stof en bovenaan staat olifant. Olifant is 3 x zo groot als zij zelf. Daar kun je heerlijk op liggen, aan trekken, op sabbelen en onder door kruipen. Multi functioneel dus! Alleen jammer dat Ollie en Loutje 'm ook zo leuk vinden; Olifant zwerft tussen de pups en de volwassen laabs, van kamer naar kamer.

Tussendoor wordt er en groupe geslapen. Veel slaappauzes, dat hoort erbij.

20 december: Lekker lui

Alle honden kennen de pups inmiddels, er wordt dagelijks een paar keer door het halletje met pups gelopen door de anderen, om van het voorhuis naar het achterhuis te komen. Iedereen vindt dat heel normaal. Nou ja, niet iedereen... Ol vindt het bedenkelijk, hij is een beetje bang van de pups, zoals altijd. En LouLou en Bibi vinden het steeds weer een feestje.

Lekker in een hoekje...

De ene moet dus aangemoedigd worden om de door pups bevolkte hal te doorkruisen, terwijl je de ander er weg moet plukken omdat die wil blijven bij het kleine zwarte volkje. ik ben soms net een verkeersagent!

 LouLou is favoriet bij de pups

Loutje spendeert heel wat tijd bij de pups. Ze is zo lief en zacht en voorzichtig. Zo rustig, en toch zelf pas een half jaar oud. Ze speelt met ze, daagt ze uit met een balletje of door op de grond op haar rug te gaan liggen. "Kom maar, kruip maar over me heen!" Dat laten de pups zich geen twee keer zeggen...

Loutje gaat er lekker bij liggen 

Ze wegen allemaal (ruim) 4 kilo, sommigen zelfs bijna 5, eten als bootwerkers en poepen en plassen voor tien. Helemaal zoals je het als fokker wil hebben! Allemaal gezond en gelukkig!

Mooi stel

Vandaag kwam de chipper, ze zijn vanaf nu dus geregistreerd. Het ging goed, een paar piepjes maar dat was zo weer vergeten. Morgen komt onze dierenarts en worden de pups onderzocht en ingeend (6 weken enting).

Voor elk wat wils;

De een luncht met vlees, de ander met melk van mams

Het gaat allemaal erg snel. Heel snel. Te snel, zoals altijd! Maar tegelijk zien we natuurlijk hoe de mensen families van deze pups reikhalzend uitkijken naar de dag dat ze eindelijk mee naar huis mogen. Want er wordt op ze gewacht, afgeteld, verheugd. En zo hoort het! Dat is ook heerlijk om te zien.

Maar Kerstmis en Oud en Nieuw vieren ze op geboortegrond met mens en hond van Wishstone... Wat een weelde!

Ollie: 12 Jaar en nog steeds een beetje pup

Ollie de jarige

Twaalf jaar is hij afgelopen week geworden en nog steeds is zijn lievelingseten puppie-pap, of andere pap, pap in elk geval. Liefst van geitenmelk of karnemelk. Slobber slobber smikkel... Kwispelend - zijn staart is misschien wel het enige lichaamsdeel dat niet is aangedaan door de tand des tijds - likt hij het bakje, schaaltje, kommetje zo netjes schoon dat het bijna weer zo de kast in kan...

Toch nog parmantig!

Ollie. Lieve lieve trouwe Ollie. Blij met zo weinig, dol op knuffelen, rustig rond kuieren op de dijk, door 'ons' kanaal waden. Zo gelukkig in zijn (altijd openstaande) bench ('zijn kamer') met zijn luxe matras en kussens en niet te vergeten al zijn schatten. Knuffels, kongs, balletjes in alle soorten en maten. Ollie is een pup in een oud en redelijk afgeleefd lijf.

Ollie en zijn Oli(fant)

Need I say more?? Onze tijdloze pup. 

Zijn knieen zijn stuk, zijn bespiering is enorm geslonken, zijn vacht is hier en daar dun en dof, hij is doof en zijn tred wat slof. Maar zijn hoofd, zijn grote donker bruine ogen met een waas van staar, zijn prachtige lieve uitstraling, daar is niets wezenlijks aan veranderd in de afgelopen jaren.
We kennen Ol sinds 2004, hij was toen vier. Groots en machtig was zijn lijf, een macho leek hij, voor de niet nauwkeurige kijker. Want een macho is hij nooit geweest. Hij was imposant met zijn brede hoofd en krachtig gebouwde voorkomen, maar van binnen was hij die oneindige goedzak, die lieve trouwe jongen die maar zo weinig nodig had en nog altijd heeft; liefde is het enige. Oneindig dankbaar, met iets nederigs zelfs.

LouLou op bezoek bij Ollie

Ook als je twaalf bent en lichamelijk krakkemikkig en doof, kun je nog nieuwe kanten ontwikkelen. Ol is voor het eerst in zijn leven dikke vriendjes met een pup. LouLou is nu zes maanden oud en al tijden Ol's vriendinnetje. Ze ligt naast hem in zijn huis (bench), ze rollebollen over het kleed of liggen dichtbij elkaar op de keukenvloer. Het ligt zeker ook aan Loutje, dat deze vriendschap kon ontstaan. Ze is heel sociaal vaardig en rustig. Maar het is ook Ollie die het contact onderhoudt. Samen met Olifant spelen, of een balletje. Of gewoon lekker rollebollen.

Ollie en zijn Celine, een van zijn veroveringen...

Iedereen houdt van Ollie. Ik ken niemand die niet gecharmeerd door hem is, niet ontroerd door zijn goedheid. Ook mensen die bang zijn voor honden, weet hij om zijn vinger te winden. Hij is en blijft onze George (Clooney): soms voegen de jaren alleen maar iets toe, in plaats van (ook) afbreuk te doen. Ol is een van die mannen die alleen maar onweerstaanbaarder wordt met de jaren. Daar doet een beetje haaruitval of vergrijzen niets aan af.

Ollie. Who else?

Dat baardje van je mag nog heel veel grijzer worden, lieve Ol, of wit, natuurlijk, van de pap! Een deel pup, een deel bejaarde man-onweerstaanbaar, dat staat vast.

With a Little Help

Cato bij Baguette en pups

'Moederen' is niet voor niets een werkwoord. Zeker als je acht babies tegelijk krijgt, je melkklieren dag en nacht doorwerken en je via je instinct ook nog druk moet zijn in de tuin (graven, sporen uitwissen, zodat het nest veilig is en niet verstoord kan worden door rovers die het vinden via sporen). Je baarmoeder en je buik krimpen, je borstpartij groeit uit tot ongekende maat en je babies zwellen met de dag op en worden alsmaar sterker en gulziger. Smak smak, hap! Beet, die tepel!

 Pensionada Janet moedert als  vanouds

Vanzelf gaat het allemaal niet, ook niet als alles voorspoedig gaat. Vrijdag had ik het gevoel dat Baguette niet helemaal OK was. Maar wat was er? Ze had nog altijd honger als een leeuw, geen temperatuur, poepte, plaste, dronk, verzorgde haar pups, prima melkproductie. Op de wandelingen was er ook niets dat niet klopte. Maar happy was ze niet. Baguette heeft altijd een 'smile' op haar gezicht. Ze lacht en ze is ons zonnetje. Nu was haar koppie strak, een beetje 'dicht', weggetrokken. Het vuur was er een beetje uit. Ook naar haar pups toe; ze deed alles wat ze moest doen keurig, maar daar was het ook mee gezegd. Zonder haar smile.

 Even iedereen checken...

Ik besloot haar een tijdje met de rest in de woonkamer te laten, misschien dat dat zou helpen. De pups kregen zolang gezelschap van oer-moeder Janet. Die kon haar geluk niet op! Ze struinde direct op de werpkist af (dat er pups waren, wist ze al sinds de bevalling, ze snoof vanachter de deur de geur op). Met een kwiek hupsje was ze de werpkist in. Haar grote lijf kan ze heel klein maken wanneer ze dat wil, omzichtig om geen pup te verdrukken. "He he... thuissssssss" straalde ze uit elke vezel van haar gouden lijf. Iedereen werd eerst gepoetst, uitvoerig gelikt en na dat gedaan te hebben, legde ze haar hoofd tussen de pups en genoot. Net als met haar eigen pups, positioneerde ze alle kleintjes tussen haar voorpoten vlakbij haar hoofd; de Janet positie.

Moeder blijf je

Het viel nog niet mee om Janet weer uit de werpkist te krijgen, maar dat was ik me van te voren bewust. Haar grote lijf kan ze 'op slot' zetten, dan krijg je er geen beweging in. Verankerd lijkt ze, aan de werpkist met pups. Janet wil met niemand delen wanneer het om kleine babies gaat...

 Er is er maar een de echte mams!

Maar Baguette moest haar pups weer voeden en dat deed ze ook gedwee en en zorgvuldig. Gezelschap in de woonkamer deed haar goed, dus een andere hulp-mams ingezet. Een dikke vriendin van Bague, en een moeder die i.t.t. Janet wel tweede viool kan spelen bij pups. Geen stand-in moeder maar een gezelschaps-dame: Catotel!

 Joris en Cato bewonderen de pups 

"Ohoohh, mag ik?!!" Met een huppeltje van blijdschap komt Cato de puppiekamer binnen. Een klein voorzichtig dansje, zoals alleen Catotels dat kunnen. Het is gepaste, ingetogen vreugde, want Cato kent hier heel goed haar plaats; ze is gezelschap, niet de mams. En wie weet straks, als de pups groter zijn, wel de nannie...

 Dromerig...

Cato, die zelf in dit stadium van het moedersschap geen hond(!) in de buurt van haar pups duldt, komt binnen met haar hoofd afgewend: 'Ik ben er, maar ik ben er niet.' En als Baguette laat weten dat ze haar gezelschap op prijs stelt, komt ze dichterbij. Stapje voor stapje; steeds samen aftastend. Tot dat Caat er in de werpkist bij zit wanneer Baguette haar babies zoogt. Mijn zwarte en mijn gele kanjer, twee vriendinnen, wat een communicatie en respect!

 Vrijdag avond party: de puppies melk, wij wijn, de meiden gedroogde zalm

Baguette klaart in de uren die volgen op. De volgende dag is haar smile weer present. En Cato mag blijven. Alleen nu niet meer in de werpkist, dus zit Caat er gewoon naast, op het trapje of de vloer. Gezelschap zonder aanspraak te maken op wat dan ook.

Soms kom ik de puppiekamer binnen, en liggen de twee lepeltje lepeltje op het kleed. What are best friends for?!

Rangen en standen...

Baguette, die veel lager in rang is dan Cato, ontleent status aan haar nestje en het moedersschap. Zij geeft aan hoe het gaat in haar puppiekamer, die een stuk gezelliger is met haar vriendin aan haar zijde!

 Snuffel: gaat het daaronder ook nog goed??!
(De pups even in een kratje terwijl ik de werpkist sop)

De pups ontwikkelen zich ondertussen gestaag verder; sinds vanmiddag lopen ze een paar stapjes door de werpkist. Onzekere, wankele stapjes; het is een dronkemans waggelgang. Maar het is niet langer alleen tijgeren. De oogjes zijn nu bij iedereen half open. Ze zoeken duidelijk meer contact met mams, het is niet meer alleen een koortsachtige strooptocht naar de tepels en lekker tegen haar aan liggen.

 Heerlijk lui na gulzig drinken

Voor je het weet gaan ze ook met elkaar contact zoeken, niet alleen meer als lievelingskussen om lekker tegen aan te hangen. Ze worden binnenkort elkaars beste maatjes, maatjes om mee te spelen en te leren (want dat is hetzelfde!) 

Zoetjes...

Maar nog even worden de kleine zwarte druifjes van Baguette vooral gekoesterd door alle moeders hier in huis. En het meeste door die ene, met haar smile weer terug op haar snoet, gelukkig!

Even een momentje voor mezelluf...

Moederen, dat is een werkwoord. Maar moeder zijn is ook een voorrecht, een geluk. En precies dat wil ik mijn moeders hier geven. En precies dat delen zij met mij. That's what friends are for.