Bisous en Tessel
En opeens was alles anders. De pups begraven, terwijl de deken waarop ze twee uur tevoren nog lagen nog in de werpkist ligt. Ik ruim op en maak schoon. Ze zijn er niet meer, maar ze zijn nog zo dichtbij ons. Bisous zit nog vol melk en zoekt haar pups.
Ik hoor de pups in mijn hoofd, wil naar ze toe lopen. Oh nee. Heel vreemd, hoe verdriet en ongeloof door elkaar lopen.
We moeten verder, in eerste instantie voor onze lieve Bisous. We moeten haar afleiden, de pups moeten letterlijk uit haar systeem gewerkt worden.
Bisous en Tessel, 29 mei: de eerste dag zonder pups
Tessel, Janet en Jazz zijn ook uit hun doen, onze 'kleintjes' (Baguette en Zoë) gaan gewoon hun eigen gang, net als onze Rosie natuurlijk. Ollie is erg bang voor Bisous, die hem de twee weken dat ze pups had, de stuipen op het lijf gejaagd heeft omdat ze niemand duldde in de buurt van de deur van haar puppiekamer. Nu trekt Bisous' beschermingsdrang vrij snel bij. Ze zoekt zelfs toenadering tot Ollie, die dat heel, heel griezelig vindt...
Nog zo sterk moeder, 1 dag nadat ze haar nest verloor
Bisous doet dapper mee. Zwemt, rent met de anderen. en is dan toch opeens weer een beetje 'verloren'. Twee weken lang deed ze dit niet, en hoog zwanger natuurlijk ook al niet. Snel even in de tuin uit, en meteen weer terug de puppiekamer in. Geen tijd voor iets anders dan pups en moederen. En nu is juist dat opeens niet meer nodig.
De melk lekt uit haar tepels, zo vol zit ze. Zo veel moeder is ze.
Ze laat zich geduldig 'melken' door Joris en mij. Dan staan we in een grote plas melk. Melk voor onze kleintjes. Alles is overbodig. Niets klopt meer. Het is zo wreed, zo oneerlijk, (en niet logisch, want we hebben immers correct gevaccineerd!)
Maar wreed of niet; het leven gaat door, of zo lijkt het. Dat is natuur ten voeten uit.
Actie!
Behalve veel wandelen en zwemmen, gaan Bisous en ik naar Groningen en Assen. Gewoon, om wat te doen, voor de afleiding. We zitten op een terrasje en in een kleding winkel ontdekt ze haar eigen spiegelbeeld. Er gaat een wereld voor haar open. Terwijl we alleen maar heel graag allebei in de werpkist willen zitten, met onze pups.
Besloten 'vergadering'
Maar we gaan dapper door. Ik voor haar, en zij volgens mij voor mij, trouw en volgzaam als ze is.
En langzaam verandert er wat. Bisous krijgt medicatie om de melkproductie te stagneren. Daarvan wordt ze erg misselijk, maar na een dag of 6 zien we duidelijk resultaat. Doordat de druk in haar boezem afneemt, krijgt ze in elk geval minder fysieke signalen dat ze haar pups nodig heeft (voeden). De afleiding overdag helpt ook tegen het zoeken en haar onrust. Maar 's nachts is het een ander verhaal. Bisous heeft verdriet en is onrustig. Ze jankt en huilt en rent op en neer. Ze weet zich geen raad.
Klein, dapper beestje
Ik wil haar helpen, maar hoe doe je dat? Dit verdriet en de onrust is zo tastbaar. Wie denkt te weten dat een hond geen verdriet kan hebben, dat het 'geprojecteerd verdriet' van ons mensen is, heeft zoiets nog niet meegemaakt.
's Nachts zijn we samen, Tessel, Bisous, Jazz en ik. Totdat ze het weer kan zonder mij. Het gekke is, dat ik ergens moeite voel om ook verder te gaan, maar de progressie van Bisous maakt dat ik ook verder moet, en dus 'wil', natuurlijk. Weer dichterbij wat 'normaal' is. Want dat is gezond, voor de honden en voor mij.
Tessel en Bisous
Het is ontroerend en mooi en wonderbaarlijk om te zien hoeveel draagkracht en rek er in Bisous zit. Net zoals wanneer een hond erg ziek is, en je denkt ' dit gaat nog heel lang duren', gaat het herstel opeens toch verbazingwekkend snel. Ook al komt ze van zo ver. (Een 9 weken durende zwangerschap met 10 pups, dus niet een beetje dik, twee weken full speed zogen en moederen, opeens al haar jongen kwijt en een moeder-lichaam vol melk, met een instinkt waarmee ze geen kant op kan zonder haar 10 pups).
Labradors zijn stoere dappere honden. Geen piepers. Bisous is daarvan het grote voorbeeld.
Bisous is haar jongen kwijt, en ze zijn nagenoeg uit haar systeem. Ze zoekt niet meer. Ze is zichzelf, maar nog een beetje anders. Hormonen komen tot rust, haar lichaam is nog aan het herstellen.
Bisous heeft mij zoveel gegeven. Wat was en ben je mijn steun, zoals ik die voor jou was.
Wat hebben we samen genoten van je prachtige, fantastische pups. Wat heb ik genoten van jou als moeder, je was weer een top-moeder. Klein, stoer, teder en dapper.
We hadden het allebei zo graag anders gehad. Dank je wel voor je liefde en vertrouwen, dank je wel voor alles. Bis, je t' aime mille fois.
