Het lege Nest

Het lege nest

Ik ben mijn jongen kwijt

goud gaf ik voor geritsel

mijn nest zit me te wijd

Judith Herzberg

vredig tafereel, 22 mei

Ik hoop dat dit het verdrietigste blog is dat ik ooit zal schrijven.

Fokken is heel direct met leven bezig zijn. Leven helpen ontstaan, helpen groeien, het leven zien genieten en zo sterk zien worden dat het leven op eigen benen verder kan in een thuis bij mensen die wij uitkiezen.

Niets is zo kwetsbaar als leven. Leven bloeit en groeit in doodsgevaar. Ook wanneer je zo zorgvuldig mogelijk fokt, met je hart en je hoofd er helemaal bij, ook als je alle risico's maximaal uitsluit, ook dan kan het stuk. Zelfs wanneer je denkt dat je sterk, veilig staat.

Dit is niet te bevatten, niet te bevoelen. Maar het is waar.

De puppiekamer is stil, de werpkist is leeg. De pups van Bosous en Tessel zijn dood. Alle 10. Die prachtige stevige dappere vrolijke tevreden pups. Die schatten, die precies 2 weken oud waren en zich al echt tot eigen persoonlijkheden aan het ontwikkelen waren. Die juist begonnen te lopen en sommigen hadden hun oogjes net half of helemaal open. Ze begonnen letterlijk, met vallen en opstaan, op eigen benen te staan en ze keken de wereld in.

De wereld waarin ze 12 à 15 jaar zouden leven. Ze waren zó gewenst en zo welkom. Bij ons, bij Bisous die intens trots en gelukkig was met haar babies, bij jullie, onze labrador families.

Een nest van 10 gezonde, prachtige pups. Dat is zo'n enorme weelde, zo in en in trots en gelukkig als Bisous was, waren wij. En dankbaar. Want na elke dekking, elke bevalling elk nest is afwachten hoe het zal gaan. Het blijft natuur.

Trotse moeder met haar pups 24 mei

Waarom krijgt Bisous 10 pups, als zij ze zo snel weer moet loslaten? Ons kleine stoere meisje barstte bijna uit elkaar. Ik noemde haar de laatste week van de dracht mijn Knor. Onze Knorrie doorstond de bevalling, net als haar 10 pups. Er waren 2 hele lichte pups bij, logisch, bij zo'n groot nest. Maar ze waren allemaal even actief en sterk, wat een levenswil. Ze dronken extreem goed. Soms vallen ze steeds van de tepel af. Niet deze pups. Ze waren enorm tevreden, rustig, en alle ongemakken en zorgen die je in die eerste 14 dagen tegen komen kan, deden zich niet voor. Het ging voor de wind. De enige zorg was dat de kleintjes extra aandacht nodig hadden omdat ze absoluut moesten groeien. Daarom sliep ik bij ze. En ging ik net 3 nachten vanuit mijn eigen bed 3x 's nachts naar de pups om de lichtsten aan te leggen. Misschien was het overbezorgdheid van mijn kant. Maar zo ben ik. Ik wil gewoon optimaal helpen. Bisous hoeft niet alles alleen te doen, en de pups ook niet; ik ben immers verantwoordelijk voor het bestaan en ontstaan van mijn pups.

22 mei Bisous, onze pups en ik in de werpkist; terwijl zij zoogt, geef ik een flesje

Wel problemen. Onzichtbaar groot gevaar. Herpes Canis. Een virus dat volwassen honden kunnen dragen, maar dat hen niet doodt. Vaak zelfs nauwelijks ziek maakt. Een virus dat opspeelt bij belasting en stress, net als de menselijke variant, koortslip. Jonge pups gaan er dood aan. Als je het in je nest hebt, werkt het als een moordmachine, binnen 48 uur zijn al je pups dood. Bij ons kostte het 30 uur.

Je kunt er iets tegen doen; je teef vaccineren vlak voor of na de dekking en 1 à 2 weken voor de bevalling. Dat doen wij dus. Onze dierenarts raadt het met klem elke fokker aan, omdat Herpes Canis weliswaar vrij zelden een nest kapot maakt, maar wanneer het gebeurt is de schade 100%. Bisous was correct gevaccineerd en de puppiesterfte is 100%. Dit kan niet. Dit klopt niet. Maar het feit is dat we 10 dode pups begraven hebben. 15 jaar te vroeg.

Alle kleine Bisous-Tesseltjes zijn vernield en geveld door het virus dat we dachten dat we niet konden hebben.

23 mei: Vader Tessel maakt kennis met zoon Bull

Natuurlijk wordt er verder onderzocht hoe dit kon gebeuren. Twee pups zijn ter sectie naar de faculteit Diergeneeskunde gebracht en ook elders wordt weefsel onderzocht, als ook bloed van Bisous. We wachten nog op uitslag en te bepalen strategie om verder te kunnen.

De afgelopen 2 weken was het blog stil, wij waren stil door het gebeurde. Bisous had veel zorg (mbt melk) en afleiding nodig, om van haar pups los te komen. Dat was intens verdrietig en ondanks alles toch 'fijn', om samen het rouw proces en de omschakeling naar opeens weer een heel ander leven door te maken.

Bisous zoekt nu haar pups niet meer, en de melkklieren zijn nagenoeg rustig.

De leegte blijft, het gemis van al dat leven, de gezonde geluidjes uit de puppie kamer. Nu zouden ze allemaal perfect lopen, met open oogjes rondkijken in de tuin en puppie kamer.

Ik mis ze zo, Joris en ik allebei. En hoe bang ik ook ben, ik ga door. Want dit, fokken, is me te mooi en te lief om te laten gaan.

We wachten nog op uitslagen van onderzoeken en gelukkig is er momenteel geen teef klaar voor dekking, want we willen op zijn minst proberen om antwoorden te krijgen op de vraag hoe dit kon gebeuren.

Het B-nest is er geweest. Het waren 10 kanjers van pups die ik nooit zal vergeten. Ik wil ze herinneren zoals ze die 2 weken waren. Ze waren een feest voor ons, voor Bisous.

Zoveel diversiteit, 10 zwartjes! Zo graag hadden we jullie groot zien groeien en uit zien vliegen in een wereld die mooier zou zijn met jullie en waarin we jullie zouden blijven volgen.

Blanche Neige, Billet Doux, Best Man, Big Bang, Bull in a China Shop, Between the Lines, Block Buster en Bisous Bisous, Butterfly Kisses en Brown Eyed Girl, voor altijd bij ons.

Tessel en Bisous, 29 mei 2010