Pappies

Pappies

Het pap-tijdperk is kortstondig en heftig. Het kost veel tijd en het plakt. Alles plakt, in no time!
Van niets anders dan de moedermelk aan de borst, tot pap eten uit een bakje, is een grote stap. Tussenstation is de fles met (dunne) pap. Dat flesje hebben ze zo door en gaat er goed in. Het flesje geven is ontzettend gezellig en intiem, met steeds een andere kleine zwarte gulzige pup in mijn armen. Flesje was maar een kortstondig intermezzo. Door naar het echte werk: zelf eten.

Bedachtzaam

Maar dan happen uit een schaaltje... Raar hoor! Er zijn er altijd een paar die maar blijven sabbelen aan het randje van het bakje. In het bakje willen ze niet met hun neus en tong. Anderen daarentegen, stappen het liefst met beide (als ze de kans zouden krijgen alle vier de) (voor)pootjes tegelijk in het pap bord.

Dinner for two

Maar die ontwapenende binnenkomer is ook geen garantie voor succes. En succes, dat weten jullie en ik, is dat de pap in het pupje terecht komt. Pups weten nog niets van de bedoeling. Het is plakkerig, voelt vreemd in hun bekkie, sommigen trekken vreemde gezichten of griezelen zelfs van de pap, de dikke structuur. "Brr, geef mij maar mammie's melk", zie je ze denken...

Uitgegeten...

De eerste keer pap uit een schaaltje, een voor een, op de manier die op dat moment het beste bij elk puppie lijkt te passen (dus op schoot met snuit boven de pap, of juist staand, zelfstandig, voor het pap bordje), kostte me een uur en 20 minuten. En dat wil je dan eigenlijk 3 keer per dag doen, minstens...
Gelukkig weet ik dat oefening ook hier kunst baart. Binnen twee dagen eet het hele volkje keurig pap. Daarna kunnen ze zelfs samen eten, tegelijkertijd per twee of drie... Zeeën van tijd zijn er dan opeens weer over!

Alles plakt, yammie!

Maar het is ook ontzettend leuk en bijzonder, de kleintjes leren zo snel en er is zoveel te leren. Als de tijd van pappies aanbreekt, is het ook speciaal feest voor moeder Bibi en onze brave oude Ollie.

Ollie is dol op papjes en bodempjes melk, karnemelk, geitenmelk, yoghurt, als het maar pappig is.
Bieb heeft natuurlijk extra geluk want ze kan elk pupje aflikken nadat het pap gegeten heeft. Snuitje, pootje, Pip ook een beetje, want alles plakt, ook Pip.

Daar is ons lievelingstoetje!

Het pap-tijdperk is allang voorbij. Het duurt ook maar kort, want ja, pupjes zijn geen pap-kindjes. Geitenmelk en rijstebloem en steeds iets meer vlees, dat is natuurlijk niet je ware! Inmiddels zijn de pappies echte carnivoren. Ze eten stoer met z'n achten uit twee bakken. Niks sabbelen aan de randjes. Nee, happen, vers vlees voor de kleintjes. Ze smikkelen tot ze geen pap meer kunnen zeggen. Bibi kijkt toe en ziet dat het goed is. Hun snuitjes aflikken doen ze nu voornamelijk zelf. Maar het restje in de bak(ken) is natuurlijk nog voor Bieb. En het aller lekkerste toetje kan alleen mams maken: een lekker slokje warme Bibi-melk (limited edition 2013).

Onder nauwlettend toeziend oog van Bieb maak ik de pap voor haar kleintjes