Janet temidden van 'haar' A-nest
Gisteren was het dan toch weer zover; Janet heeft het moederschap overgenomen, de werpkist ingenomen, de pups aangenomen... Onze moeder overste... Sugar liet al een dag of twee weten dat de bank ook wel lekker was, ipv de werpkist vol gretige slurpers. Ze nam al wat meer ruimte voor zichzelf. Een geëmancipeerde moeder, dat was ze de vorige keren ook al vrij snel...
En Janet, haar halfzus en de beste moeder die ik ooit gekend heb, die zag haar kans waar. En greep 'm!
De afgelopen drie weken was ze ook al regelmatig in de puppiekamer te vinden, maar ze hield gepaste afstand, besnuffelde de pups, likte ze schoon, was zichtbaar ontroerd. Maar deeed een stapje terug. Ze had ook geen melk.
Sinds gisteren is dat alles anders. Janet heeft een missie. De nog waterige melk van gister ochtend is nu ondoorzichtig wit. Sinds half vier gistermiddag is Janet de werpkist niet uitgeweest. Wandelen? "Nee, kan niet, dat zie je toch, ik heb babies!" Alleen even een snel rondje voor het slapen gaan kon er vanaf.
Haar eten heeft ze in de werpkist genuttigd, terwijl 'haar' kinderen om haar heen buitelden. En als de pups pap krijgen, kijkt Janet toe, van heel dichtbij.
Ze likt hun pootjes en snoetjes schoon, maar aan de schaal met pap komt ze niet. Ze weet precies wat ze moet doen, mag doen, en wat niet. De volleerde moeder.
En zooo gelukkig... Ze straalt, haar ogen stralen en er gaat een zachtheid en een gelukzaligheid van haar uit die je niet missen kan.
Janet is moeder. Weer moeder. Wéér pleegmoeder!
Wij liggen aan tafel, net als de romeinen...
De pups hebben haar helemaal geaccepteerd. Ze hangen aan haar borst alsof ze nooit anders gedaan hebben. Alsof deze goud-gele tante hen altijd al zoogde en verzorgde, inplaats van hun eigenlijke zwarte Sugar-mama.
Hond in de pot!
En Sugar? Sugar kijkt het vanaf de bank aan, en ziet dat het goed is. En op gepaste tijden klimt ze ook nog even de werpkist in, om te zogen en te snuffelen. Het is een gezellige boel!