Samen
Het is niet bij te houden, de veranderingen hier; wat gaat het snel! Een week geleden werd ik 's nachts gewekt door een enorm lawaai in de werpkist. Daar zaten ze, acht kleine wolfjes, huilend, met hun kop in hun nek, hun perfecte zwarte lipjes mooi getuit. Jammerkreten, noodkreten...
Cato stond voor de werpkist en keek bedaard naar haar roedeltje wolfjes. Geen reden voor paniek dus; moeder vond het niet eens reden om de werpkist in te klimmen. Sterker nog; moeder was er juist uitgesprongen. De melk was op. De maagjes nog niet (geheel) gevuld. en de verwende pups maakten voor het eerst mee wat honger is.
polonaise
Cato stond voor de werpkist en keek bedaard naar haar roedeltje wolfjes. Geen reden voor paniek dus; moeder vond het niet eens reden om de werpkist in te klimmen. Sterker nog; moeder was er juist uitgesprongen. De melk was op. De maagjes nog niet (geheel) gevuld. en de verwende pups maakten voor het eerst mee wat honger is.
Een net verschoonde werpkist... sssnufffel
Het is heel gebruikelijk dat de moeder melk voorraad rond drie weken niet meer afdoende is om een flink nest volledig te voeden. Dan is het tijd voor bij voeren. en daar was ik ook aan begonnen. Maar anders dan mama Cato, voed ik niet 24/7. Ze moesten nog een paar uurtjes wachten op hun ontbijt. En dat accepteerden ze niet zomaar.
In afwachting van een schone werpkist
Het bijvoeren van pap doe ik altijd eerst met een flesje. Ze zijn zo gewend aan de tepel, het scheelt een boel geknoei en last but not least: ik vind het zo gezellig! Alle pups lekker een voor een uitgebreid op schoot, de geluidjes, die lieve blik in hun oogjes (mmmmmmmmmelk, zucht, lekkerrr), de maaiende pootjes in de lucht, omdat ze instinctmatig de borst willen masseren, die er niet is. Hun gulzige gretigheid. Hoe ze allemaal anders voelen en ook zo hetzelfde, anders zijn en toch ook zo uniform.
Altijd een gezellige drukte aan de bar...
En dan merk ik vanzelf wanneer ze klaar zijn voor pap uit een bord. Deze acht hebben de overstap van fles naar bord moeiteloos en vrijwel knoeiloos (!) doorlopen. Eerst gaat er een beetje vlees door de geitenmelk gemixt, en nu gaat er een beetje melk door het vlees gemixt. Echte carnivoortjes zijn het!
Dromerige jongen
Natuurlijk voedt Cato haar pups nog vele keren per dag bij. Na elke papronde mag zij het restje opslobberen en terwijl ze dat doet, snoepen de pups nog een toetje melk bij haar.
Spel
De pups spelen met elkaar en met mams, en inmiddels ook met hun speelgoed. Die lag al een dag of drie onopgemerkt of in elk geval geheel genegeerd in de werpkist. En opeens was het leuk. Hee, Babar, het olifantje! En een beer. Maar een oortje van een broer of zus, of een poot of nog beter, een staart... Daar kan geen speelgoed tegen op!
Cato wordt ook aan haar oren gebeten en getrokken en ze sabbelen op haar poten. Caat vindt het allemaal goed, heerlijk zelfs. Ze ligt uren tussen haar pups in de werpkist, slobbert, neuzelt, of slaapt mee met haar babies.
Groot en klein in dromenland
Cato wordt ook aan haar oren gebeten en getrokken en ze sabbelen op haar poten. Caat vindt het allemaal goed, heerlijk zelfs. Ze ligt uren tussen haar pups in de werpkist, slobbert, neuzelt, of slaapt mee met haar babies.
Tukken voor twee
Wanneer haar kleintjes pap eten, kijkt ze geduldig toe. Hoe leger het bakje, hoe intenser Cato's blik. Tongetje een beetje uit haar bek, anticiperend speeksel aan het aanmaken... Want als het einde in zicht komt, is zij aan de beurt.
Ontspanningsoefening
Wanneer er bezoek komt voor Cato en haar babies (en dat is dezer dagen vaak het geval!), blijft Cato in de buurt van haar kinderen. In de werpkist eerst, en later misschien ernaast of naast de bank in de puppie kamer. Ze heeft het volste vertrouwen in de mensen en kinderen, vertrouwt ook vast op mij, maar ze houdt het wel in de gaten. Grote kans ook, dat ze je een paar stevige slobbers over je gezicht geeft wanneer je hier bent.
Een oogje in het zeil
Ik kan niet meer ongemerkt de puppie kamer in en uit. De pups horen me en er worden er altijd een paar wakker. Ze reageren ook al duidelijk op mijn stem; herkenning. Dat is ons mens, dat is fles of pap of knuffels of zingen of wegen of... Van harde geluiden kijken ze op: "huh? Wat was dat?" Geen spanning, wel interesse. Eerst konden ze wel horen, maar geen richting horen; nu zie je ze de kant van de geluidsbron opkijken, ook als ze mij niet kunnen zien vanuit de werpkist.
Voor elk wat wils; een slokje melk, een kus...
De visus is ook volop in ontwikkeling; de 'glazige' blik in hun oogjes maakt steeds meer plaats voor een gefocuste blik. En lopen, ze lopen als kieviten. Ze zijn lopend nog bij te houden, maar figuurlijk gezien nauwelijks! Wat gaan ze snel!
Ze zijn klaar voor een verruiming van hun blik en ledenmaten. Ze zijn klaar voor een grotere wereld.
"Hey guys look, there is a whole new world out there!"
In de puppie-kamer is er never a dull moment. Zoveel is zeker. De roedel weet het ook: daar is het te doen. Zij die zelf moeder geweest zijn, snuiven en snuffelen al weken bij de deur. Een mengeling van verlangen, nostalgie, herkenning, opwinding... Bibi en Rosie hebben de pups al bezocht. Rosie was bedachtzaam, Bieb vond het duidelijk een feest! Hop!! in de werpkist, alle pups even gepoetst en gesnuffeld, zacht piepend deed ze dat, heftig kwispelend. Het is voor haar natuurlijk ook nog maar heel kort geleden.
LouLou heeft haar zusjes en broerjes ook al uitgebreid ontmoet. Ze kwam de werpkist gewoon echt niet meer uit. Zo lief en zacht is ze, zo oplettend.
Druppelsgewijs mogen de anderen nu ook kennismaken met dit nieuwe nest familie en vrienden. We zijn nu echt beland in de 'deel-fase'; het delen van Cato's pups met mensen en roedel. In Cato's tempo, natuurlijk. Want moeders wil en welzijn is wet!
Meanwhile in de woonkamer...
