Na z'n dagelijkse zomer-workout in zijn kanaal (voorjaar-zomer 2013)
Zijn ogen iets waterig, zijn baardje grijs, maar erg grijs is hij niet. Hij is doof en sinds een zenuwontsteking deze zomer hangt zijn linker oog wat en is zijn mondmotoriek wat verminderd.
Zomer 2013
Bibi en Ol, zomer 2013
Binnen ligt hij veel in de woonkamer. Hij wil erbij zijn. Hij wil ons zien; zijn familie en vrienden. Nu hij niet meer hoort, zoekt hij minder de beschutting van zijn bench. Onze houten vloer in de woonkamer vindt hij heerlijk, hij ligt graag midden in de kamer, met uitzicht op de keuken.
Voorjaar 2013
Hij heeft graag wat anderen om zich heen. Loulou is een van zijn trouwste makkers. Zij geeft hem vaak een zachte lik, snuffelt even aan hem. Zorgt voor hem, op haar manier. Gaat rustig naast hem liggen, iets tegen hem aan.
Onze oudste en onze jongste (Ol en LouLou) zomer 2013
Ollie en LouLou
Soms is Ol alleen, alleen midden in ons dicht bevolkte huis. Dan blaft hij, een mengeling van klagen en drammen. Hij wil mij zien, mij in het vizier. Dan is alles goed, wordt hij rustig. Dan helpt de roedel niets. Maar vaker is hij diep in slaap op zijn Olifant of andere knuffel. Ver weg en ongestoord door stofzuiger, deurbel of blaffende roedel. Dan is de doofheid een zegen.
Ol temidden van zijn verzameling pluche vrienden
... die zijn hem erg dierbaar en hij verzamelt ze ook, sleept ze zijn 'kamer' in...
Opa Ollie heeft kleindochter Jazz op bezoek in zijn 'huis'
Ol is en blijft Ol; aanhankelijk, trouw, kwetsbaar, liefdevol. Een knuffelbeer in hart en nieren. Hoeveel koppen koffie er al niet zijn omgegaan omdat Ollebol met zijn hoofd een duw geeft tegen degene die hem aan het aaien was, en er even mee stopte...
Loungen
Ol heeft class, Ol heeft style. Ol verovert nog steeds harten. Hij is de dankbaarste hond die we hebben. Hij verzet nog steeds bergen. Bergen op zijn eigen weg. Een gladde tegelvloer, een opstapje, een modderige akker, een kuil op zijn pad.
Voorjaar 2013: Ol met de dummie, Plato aan zijn zijde
Maar er zijn ook zoveel oases op zijn pad. De dummie, zijn stokroos, het kanaal in de zomer maanden, wij; zijn mensen, Anja, zijn fysiotherapeut die hij wekelijks bezoekt. Al onze vrienden die van hem houden en hem koesteren. Water, eten, snacks en uitjes naar de brievenbus met mij. Samen een filmpje kijken, samen een appeltje eten. Samen.
Samen op de bank
Samen met zijn roedel
Hij is oud en krakkemikkig, maar niet de weg kwijt. Letterlijk niet en figuurlijk ook niet. Hij wandelt mee, raakt achterop, stelt zijn route bij. Hij kiest een short cut of demareert. Hij kiest voor een versnapering en route (aardappels, suikerbieten, een koolzaad bloemetje, een peer of appel). De ouderdom komt met speciale privileges.
Ollie bij zijn fysiotherapeut en vriendin Anja
In zijn warme bad met loopband (tijdens de rust!)
Soms ben ik hem even kwijt op een wandeling. Hij hoort me niet, dus we hebben oogcontact nodig om te communiceren op afstand. Maar ook als ik niet naar hem kijk, houdt hij mij goed in de smiezen. Soms hoor ik hem opeens aankomen, hijgend, want in een sukkeldraf, om weer aan te sluiten bij de groep. Waar een wil is, is een weg; dat is in Ol's geval zeker waar!
Zijn favoriete plekje afgelopen zomer: bij de stokroos
... daar kreeg hij ook bezoek van jong en oud (hier: een pup van Bibi en Rosie)
Hij blijft ons verbazen. Omdat hij zo eindeloos, mateloos lief is. Omdat hij nog precies weet van de hoed en de rand. Omdat je hem niets hoeft te vertellen. Omdat zijn charmes groter blijven en verder gaan dan die van Cloony, HA!
November 2013
Ol houdt van papjes, van zijn speelgoed, van zijn riem en van ons. Van ons allemaal. We hebben een oude hond in ons midden. Ik moest zo wennen toen Bren dood was, najaar 2008, dat we geen oude hond meer hadden. Niet een voor wie extra gezorgd moest worden, die op een speciale manier kwetsbaar was. Met wie je zoveel geschiedenis deelt, van wie je nog steeds alles dat die ooit was terugziet op je netvlies. We hebben er nu weer een, een oude hond. Wat een rijkdom. Emotie, ook. Ontroering, zorg, liefde, schaterlachen. Voorzichtigheid. Liefde.
Een onrustig blaf-nachtje; beetje van slag. Bij Cato en mij in de puppiekamer
(oktober 2013)
Op Ollie, vader van zoveel kinderen, waaronder onze Tessel en gouden Jenny Bee. Opa van Jazz.
Dertien jaar geleden haalde zijn fokker in Yorkshire hem uit zijn vruchtzak, tijgerde hij naar de borst van zijn moeder.
"Don't count the years; make them count"- en dat doet hij, nog steeds, dagelijks!
Ol plukt de dag, en paardebloemen!
Ol you need is LOVE... Wij hebben vanavond geklonken op onze Ollie, met een glas heerlijke Merlot. Vintage, wel te verstaan! Er is gesnackt vandaag zoals dat op feestjes hoort. En als verjaardags lunch heb ik voor Ol een flink bord pap gemaakt. De pups eten het al niet meer, maar Ollie is het pap-stadium nooit ontgroeid. De rijstebloem plakte nog in zijn baardje toen hij met een warm vol buikje een middag dutje ging doen.
April 2013
