Never a dull moment

Lekker dichtbij mammie!

De pups ontwikkelen zich razendsnel en voorspoedig. Er komt zoveel nieuws in hun leven en ze nemen alles in zich op. Kleine sponsjes zijn het, letterlijk en figuurlijk zuigen ze zich vol.

Zogen en flessen: samen voeden we onze kleintjes

Het flesje heeft plaats gemaakt voor echte voerbakken (en natuurlijk Rosie's melk on the side). Naast pap en gemalen voer hebben ze nu ook een waterbak.

Water; een nieuw fenomeen

Best leuk, zo'n bak, en het randje is een lekkere hoofdsteun/bijtring. Maar wat moet je met dat spul?? Ze steken hun snoetjes erin, drinken een slokje.

Staartje fier omhoog

Tis niks, geen pap, geen melk. Ze willen er best instappen en doorheen lopen, maar dat vind ik geen goed idee, dan is de werpkist in no time een zootje. Met hun (flinke!) voorpoten slaan ze op het wateroppervlak. Dat spat en geeft geluid.

Samen smakken van de pap

Om de voerbak staan ze prachtig in een kringetje. Er is niet voor iedereen tegelijk plaats, dus soms is het dringen. Meestal zijn er dus twee bakken, maar die waar de meesten bij staan, is natuurlijk lekkerder dan die andere.

Ze eten gaatjes in de pap, kleine likjes naar de bodem.

Rosie kijkt toe hoe haar kinders eten

Dromerige blik, temidden van haar kroost

Rosie klimt vaak in de werpkist, om lekker bij haar kinderen te zitten, of samen te dutten. Ze heeft de laatste week duidelijk minder melk, maar de pups zijn nooit te beroerd om met hun bekkies vol tanden en hun gewicht dat naar de 4 kg loopt, aan haar tepels te gaan hangen. Luid smakkend en maaiend met hun voorpoten.

Cassandra haalt het onderste uit de kan

Als het Rosie te machtig wordt, springt ze gewoon de werpkist uit. Ze zit ook regelmatig op het trapje vlak voor de werpkist. Wel dichtbij haar kids, maar buiten hun bereik: Rosie's compromis.

Nog geen tafelmanieren...

Rosie heeft inmiddels wel een dubbele agenda; ze is en blijft een labrador. Als er voer is bij de pups, heeft ze extra veel interesse in het wel en wee in de werpkist...

Privelége van de moeder: restjes opmaken

Je kunt er ook in staan

...ff Chillen

1 Kratje is niet meer genoeg...

Maar ze is ook echt begaan met haar kleine grote dwergen. Ze houdt ze goed in het oog wanneer ik de werpkist poets; de club moet wel bij elkaar blijven. De pups zijn uitzonderlijk relaxed: in het kratje? No problem. Ze zijn ook altijd tevreden, ook 's morgens vroeg, wanneer ze echt honger hebben, piepen ze niet. Het komt wel goed, ze lijken vol vertrouwen.

...we worden nou in teams verdeeld

Hello world, here we come!

Niet alleen hun menu, ook hun wereld is uitgebreid. Er is nu een uitloop aan de werpkist gemaakt. Er gaat een nieuwe wereld voor ze open. Andere ondergrond onder hun voetjes, andere plek, meer ruimte dus ook meer 'alleen'. Best spannend de eerste keer, maar het zijn hele dappere dwergjes!

Kwispelende Cato

Verder krijgen ze zeven nu geregeld bezoek van de roedel. Cato vindt de kleintjes heel leuk, haar staart zwiept fanatiek heen en weer. Maar ze moeten niet aan haar tepels gaan hangen, dat vindt ze niks. Dan gromt ze. Hee, eh, ik ben wel tante Cato, niet jullie moeder!

"Ik moeder wel een beetje, maar dat maak me nog geen moeder!"

(Cato)

Janet's eerste natuur

Janet is de goedheid zelve, de beste moeder ooit. Ze poetst en snuffelt, kijkt met haar happy puppy blik en zit het liefste eindeloos bij haar zwarte leenkinderen. Ze krijgt dan zo iets zachts en ultiem gelukkigs over zich, het zien ontroert.

Zusjes in een tête à tête: Baguette en Coup de Coeur

Baguette vindt dat ze, als oudste zus, gewoon ook in die werpkist hoort. Bij haar kleine broertjes en zusjes. Ze kijkt naar ze met een diepe blik en diepe rimpels op haar mooie voorhoofd. Dat ze aan haar tepels sabbelen, vindt ze geen probleem. Haar bal laat ze nu meteen bij de deur uit haar bek vallen en ze loopt in één beweging door naar de werpkist. Bekend terrein, inmiddels.

Knuffelen met Grote Zus

Zoë, tot voor kort de jongste telg in onze roedel, is de enige die ik niet helemaal vertrouw met de kleintjes. Ze vindt ze razend interessant, maar ze is erg onstuimig, blaft en gromt omstandig. Het zijn babies, en hoewel ze zelf nog lijkt te denken dat zij ook nog een baby is, telt ze inmiddels mee als een echte grote laab. Nog even voorzichtig wennen dus...

" Huh, was dat??!" (Zoë)

Er is zoveel te leren en ondertussen groeien ze ook nog flink. Dat kost enorm veel energie, en dus wordt er nog heel veel geslapen. Kleine korte slaapjes en lange tukjes. Ze ronken en snurken, wiebelen met hun ledematen en maken grom- en blafgeluidjes. Echte kleine hondjes

, ook in hun stoutste dromen. Zo worden de indrukken weer verwerkt.

Drie op een rij

...toch liever op m'n andere zij...

Ze staan soms opeens zomaar op, lopen een paar passen, en laten zich naast (of boven op) een ander broertje of zusje weer inzakken. Lekker een plekje en ze snurken zo weer verder. Dat kan uren duren. Maar daarna zijn ze dan ook weer op volle kracht en beginnen alle rituelen van voor af aan.

Onderonsje